Τό δεύτερο ΟΧΙ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Γιά ἐμᾶς τούς Ἕλληνες ὁ Ἀπρίλιος εἶναι ὁ ἀγαπημένος μας μήνας. Ἡ φύση μοσχοβολᾶ ἀπό τά ἀνθισμένα λουλούδια, ντύνεται μέ τά ὡραιότερα χρώματά της καί περιμένει νά γιορτάσει μαζί μέ ὅλους μας τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Πρίν ἀπό τήν Ἀνάσταση ὅμως, ὑπῆρξε ὁ Γολγοθᾶς.
Γολγοθᾶς: μιά λέξη πού τή χρησιμοποιοῦμε πολύ, ὅταν θέλουμε νά ποῦμε ὅτι κάποιος περνάει δυσκολίες ἤ ἔχει δοκιμασίες στή ζωή του. «Ἀνεβαίνει τόν δικό του Γολγοθᾶ», λέμε συνήθως.
Ἡ Πατρίδα μας ἀνέβηκε πολλές φορές τόν δικό της Γολγοθᾶ. Καί ἡ πορεία της πρός αὐτόν ἦταν πάντοτε μεγάλη. Ἀπρίλιος τοῦ 1941 ἦταν, ὅταν ἡ Ἑλλάδα ξεκινοῦσε νά ἀνεβαίνει πρός ἕναν καινούργιο Γολγοθᾶ. Αὐτή τή φορά, τόν Γολγοθᾶ τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, πού ἔμελλε νά τόν ἀνεβαίνει γιά τέσσερα περίπου χρόνια.
Τήν 6η Ἀπριλίου 1941, στίς 5:30 τό πρωί, ὁ Γερμανός πρεσβευτής στήν Ἀθήνα ἐπισκέπτεται τό σπίτι τοῦ διαδόχου τοῦ Μεταξᾶ, τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλέξανδρου Κορυζῆ. Ἡ ἱστορία, ὅπως θά φανεῖ καί ὅπως εἶναι ἄλλωστε γνωστό, ἐπαναλαμβάνεται. Ξημερώματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ἦταν, ὅταν ὁ Ἰταλός πρεσβευτής στήν Ἀθήνα χτυποῦσε ἐπανειλημμένα τό κουδούνι τῆς πρωθυπουργικῆς κατοικίας, ζητώντας νά δεῖ ἐπειγόντως τόν Ἰωάννη Μεταξᾶ.
Ὁ λόγος τῆς ξαφνικῆς ἐπίσκεψης καί τῶν δύο ἦταν σχεδόν ὁ ἴδιος. Πρόφαση γιά εἰσβολή στήν Ἑλλάδα. Αὐτή τή φορά ἀπό τούς Γερμανούς. Κύρια αἰτία γιά τήν εἰσβολή τῶν γερμανικῶν στρατευμάτων ἦταν ἡ πρόσδεση τῆς Ἑλλάδας στή Μεγάλη Βρετανία. Ἡ διακοίνωση, πού παρέδωσε ὁ Γερμανός πρεσβευτής στόν τότε Ἕλληνα πρωθυπουργό, ἀνέφερε τά ἑξῆς:
«Ἡ Ἑλλάς, ἐπιτρέπουσα εἰς ἀγγλικάς δυνάμεις νά θέσουν καί πάλιν πόδα εἰς Εὐρώπην καί οὖσα τό μόνον εὐρωπαϊκό κράτος πού ἔπραξε τοιοῦτον τί, ἀνέλαβε βαρεῖα εὐθύνη ἔναντι τῆς Εὐρωπαϊκῆς κοινότητος… Οὕτω, ἡ ἑλληνική κυβέρνησις δημιούργησε μίαν κατάστασιν, πρό τῆς ὁποίας ἡ Γερμανία δέν δύναται περαιτέρω νά μείνη ἄπρακτος. Ὅθεν ἡ κυβέρνησις τοῦ Ράϊχ ἔδωσε εἰς τά στρατεύματά της τήν διαταγήν νά ἐκδιώξουν ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ ἐδάφους τάς βρετανικάς δυνάμεις».
Ἡ κυβέρνηση τοῦ Ράϊχ μάλιστα ἦταν πεπεισμένη πώς, διώχνοντας τούς παρείσακτους Ἄγγλους, θά ὠφελοῦσε τόσο τούς Ἕλληνες ὅσο καί ὁλόκληρη τήν Εὐρωπαϊκή κοινότητα, κάτι πού ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδείχθηκε ψέμα. Ὄχι μόνο δέν ὠφελήθηκαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλά δύο μῆνες ἀργότερα οἱ γερμανικές δυνάμεις ἐκτελοῦν στήν Κάνδανο τῶν Χανίων 310 κατοίκους, ἀφήνοντας ἐντελῶς ἔρημο τό χωριό. Ὡς ἐπισφράγισμα τοῦ πρώτου ὁλοκαυτώματος ἔγραψαν: Ἐδῶ ὑπῆρχε ἡ Κάνδανος.
Ἐκεῖνα τά ξημερώματα τῆς 6ης Ἀπριλίου τοῦ 1941 ἀκούστηκε στήν ἑλληνική ἱστορία, τό δεύτερο ἡρωικό ΟΧΙ. «Παρακαλῶ, διαβιβάσατε εἰς τήν Ὑμετέραν κυβέρνησιν ὅτι ἡ Ἑλλάς, ὑπεραμυνομένη τοῦ πατρίου ἐδάφους, θά ἀντιτάξει ἀντίστασιν διά τῶν ὅπλων εἰς πᾶσαν ἀπόπειραν τῶν γερμανικῶν στρατευμάτων ὅπως εἰσβάλουν εἰς αὐτό». Τό δεύτερο ΟΧΙ τῆς Ἑλλάδας ἔδωσε τό πράσινο φῶς γιά τήν ἐπίθεση τῶν γερμανικῶν στρατευμάτων.
Ἡ εἰσβολή ξεκίνησε στίς 5:15 τό πρωί, ἕνα τέταρτο νωρίτερα δηλαδή ἀπό τή στιγμή πού ἐπιδόθηκε ἡ σχετική διακοίνωση στόν Ἕλληνα πρωθυπουργό. Πρῶτος στόχος τῶν γερμανικῶν στρατευμάτων οἱ ἑλληνικές θέσεις κατά μῆκος τῶν ἑλληνοβουλγαρικῶν καί ἑλληνογιουγκοσλαβικῶν συνόρων. Πρόκειται γιά τά ὀχυρά τῆς θρυλικῆς «Γραμμῆς Μεταξᾶ».
Ὁ ἐχθρός ὑπερτεροῦσε τόσο σέ ἔμψυχο, ὅσο καί σέ ἄψυχο ὑλικό. 680.000 στρατιῶτες, 1.200 τάνκς καί 700 γερμανικά ἀεροπλάνα, ἔναντι 70.000 Ἑλλήνων. Καί μόνο οἱ συγκρίσεις στά νούμερα σήμερα μᾶς τρομάζουν. Δέν τρόμαξαν ὅμως τούς Ἕλληνες στρατιῶτες, πού, παρά τή σωματική τους ἐξάντληση στά ἀλβανικά βουνά, ἦταν ἕτοιμοι νά ἀντιμετωπίσουν τώρα καί ἕναν δεύτερο ἐχθρό.
Τέσσερα περίπου χρόνια κράτησε ἡ γερμανική κατοχή. Τέσσερα χρόνια θανάτου, φόβου, πείνας. Τέσσερα χρόνια χωρίς κανέναν ἠθικό φραγμό. Στούς δρόμους τῶν μεγάλων πόλεων τῆς Ἑλλάδας ἔβλεπε κανείς σκελετωμένα σώματα παιδιῶν, πού ἅπλωναν τά χεράκια τους γιά νά ζητήσουν λίγο ψωμί. Πολλά ἀπό αὐτά πέθαναν ἀπό ἀσιτία. Ἀλλοῦ πάλι, ἀντίκριζε κανείς νεκρούς νά κείτονται ἀνάμεσα σέ σκουπίδια στούς κεντρικούς δρόμους. Κάποιους ἀπό τούς δρόμους αὐτούς ἡ ἀστυνομία ἔκλεινε περιστασιακά, γιατί τό θέαμα ἦταν τρομερό. Τῦφος, φυματίωση, μολυσματικές ἀσθένειες, θέριζαν χιλιάδες Ἕλληνες κάθε ἡλικίας.
Ἡ Ἑλλάδα πόνεσε πολύ κατά τή γερμανική κατοχή. Ὅμως οὔτε αὐτός ὁ πόνος στάθηκε ἱκανός γιά νά καμφθεῖ τό ἠθικό τῶν Ἑλλήνων. Κάτω ἀπό ἀντίξοες συνθῆκες, οἱ Ἕλληνες ὑπερασπιστές κατάφεραν νά ἀμυνθοῦν μέ ἕναν πρωτοφανή ἡρωισμό. Αὐτός ὁ ἡρωισμός ἔκανε τόν Χίτλερ νά ἐξυμνήσει δημόσια τούς Ἕλληνες: «Ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων πού μᾶς ἀντιμετώπισαν, μόνον ὁ Ἕλληνας στρατιώτης πολέμησε μέ παράτολμο θάρρος καί ὑψίστη περιφρόνηση πρός τόν θάνατο».
