Τι μας διδάσκει η Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων
Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας
Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων η σημερινή και η Αγία μας Εκκλησία μας προβάλλει τρία πρόσωπα τα οποία μας διδάσκουν τρείς διαφορετικές διαστάσεις της ζωής μας ως χριστιανών.
Το πρώτο πρόσωπο είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος ως βρέφος ακόμα διώκεται από τους ισχυρούς και δυνατούς της εποχής Του. Επειδή όμως ο Χριστός δεν περιορίζεται σε μια εποχή ή περίοδο, Τον βλέπουμε συνεχώς να διώκεται από την ισχύουσα νομοθεσία και πολιτική κατάσταση της κάθε εποχής. Φυσικά δεν διώκεται ως πρόσωπο πλέον αλλά διώκεται η διδασκαλία Του ως τρόπος ζωής. Ενώ μέχρι σήμερα ξέραμε ποια είναι η διδασκαλία και οι αρχές της Ελληνορθόδοξης παράδοσης, εν τούτοις σήμερα βιώνουμε μια νέα τάξη πραγμάτων που ως στόχο της έχει την αποχριστιανοποίηση της πατρίδας μας. Κι βλέπουμε ο Χριστός και ο λόγος Του να αποτελούν και πάλι στόχο δίωξης.
Το δεύτερο πρόσωπο που προ-βάλλεται από την Αγία μας Εκκλησία κατά την σημερινή ημέρα είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Από την αρχαία εποχή, όταν δεν είχε εξελιχθεί ακόμη το εκκλησιαστικό εορτολόγιο, η μόνη εορτή που ήταν αφιερωμένη στην Παναγία ήταν η δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, η 26η Δεκεμβρίου, γνωστή με τον αρχαίο τίτλο ως “Σύναξη προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου”. Ακριβώς εδώ, στην εορτή της Εκκλησίας για τη Γέννηση του Χρίστου, στις ευχές και στους ύμνους των Χριστουγέννων, βρίσκουμε το βαθύτερο επίπεδο της Χριστιανικής σκέψεως όσον αφορά τη Θεοτόκο, τη σχέση μας μαζί της, την κατανόηση του παραδείγματός της, το πρόσωπό της και τη θέση της στη θρησκευτική μας ζωή.
Αυτό που ξεχωρίζει στην υμνολογία της εορτής των Χριστουγέννων είναι το ότι η Εκκλησία βιώνει τη Θεοτόκο ως δώρο του κόσμου προς τον Θεό, ως δώρο του ανθρώπου σ’ Αυτόν που εισέρχεται στον κόσμο. Ένας από τους ύμνους των Χριστουγέννων ερωτά, “Τί σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ, ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος δι’ ημάς”.Και κατόπιν έρχεται η απάντηση: “Έκαστον γαρ των υπό σου γενομένων κτισμάτων την ευχαριστίαν σοι προσάγει, οι άγγελοι τον ύμνον, οι ουρανοί τον αστέρα, οι μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες το θαύμα, η γη το σπήλαιον, η έρημος την φάτνην, ημείς δε μητέρα Παρθένον”! Έτσι λοιπόν ως δώρο της ανθρωπότητας προς τον Δημιουργό της προβάλλεται η Θεοτόκος και ως αντίδωρο ο Θεός μας αντιπροσφέρει όλα τα αγαθά τα οποία γευόμαστε στην επίγεια ζωή αλλά και όσα μας προετοιμάζει να γευθούμε στην Αιώνια ζωή.
Το τρίτο πρόσωπο είναι αυτό του Μνήστορος Ιωσήφ, τον οποίον μας προβάλλει η Εκκλησία μας ως πρότυπο εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού. Μας προσκαλεί να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Μια εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού σαν αυτήν που είχε και ο Δίκαιος Ιωσήφ. Όταν του εμφανίστηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε: «Πάρε το Παιδί και τη Μητέρα Του και πηγαίνετε στην Αίγυπτο», δεν σκανδαλίσθηκε ο Ιωσήφ. Ούτε είπε στον Άγγελο: «Τι μπερδεμένα πράγματα μου λες; Εσύ δεν μου έλεγες προηγουμένως, ότι Αυτός θα σώσει τον λαό Του; Τώρα λοιπόν, ούτε τον Εαυτό Του δεν μπορεί να σώσει;! Άλλα μου υποσχέθηκες και άλλα γίνονται στην πραγματικότητα;» Δεν μίλησε έτσι ο Ιωσήφ. Τίποτε από αυτά δεν είπε. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ούτε για τον χρόνο επιστροφής από την Αίγυπτο δεν δείχνει περιέργεια τη στιγμή μάλιστα που ο Άγγελος μίλησε πολύ αόριστα για επιστροφή. Πιστεύει, υπακούει και υπομένει με χαρά όλους τους πειρασμούς.
Έτσι λοιπόν, ο αληθινός χριστιανός δεν απελπίζεται, όταν τον βρίσκουν θλίψεις και δοκιμασίες. Αλλά παίρνει θάρρος· γιατί ενθυμείται, ότι Αυτός που για μας έγινε Άνθρωπος, από την πρώτη στιγμή της επιγείου ζωής Του αντιμετώπισε διωγμούς και ταλαιπωρίες και πως σε κάθε στιγμή δοκιμασίας και θλίψης θα έρθει η χάρη Του ως αντίδωρο στην υπομονή και την πίστη μας.