ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΙΑΣ ΜΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
Οἱ μνῆμες ἀντιστέκονται στὴν ἐκρίζωση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Πρὸ ἡμερῶν ἐπισκέφθηκα, μετὰ ἀπὸ μία δεκαετία περίπου, τὸ πατρικό μου σπίτι, στὸΠαγκράτι. Κτίσμα ἀστικὸ τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 κάποτε ἔσφυζε ἀπὸ ζωή. Στὶς γιορτὲς μαζεύονταν συγγενεῖς καὶ φίλοι, μαζὶ μὲ τὰ παιδιά τους. Πανζουρλισμός. Γέλια, τραγούδια, μεζέδες, καὶκουβέντα, τὴν ὥρα ποὺ τὰ παιδιὰ παίζαμε στὸν κῆπο, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλοῦμε τοὺς ἡλικιωμένους. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου μειώνονταν οἱ κάτοικοι τοῦ σπιτιοῦ καὶ οἱ ἐπισκέπτες του. Τώρα εἶναι ἔρημο καὶ ἄδειο. Περιτριγύρισα τὸ ἄδειο σπίτι καὶ μοῦ ἀνέβηκε ἕνας κόμπος στὸ λαιμό. Μνῆμες. Ἐδῶ καθόταν ἡ δασκάλα γιαγιά μου, πού μοῦ ἔμαθε τὰ πρῶτα γράμματα, ἐκεῖ ἦταν τὸ γραφεῖο μου καὶ ἡ βιβλιοθήκη μου, στὸ χόλ, ποὺ ἦταν καὶ τραπεζαρία, τὸ τηλέφωνο, ποὺ μιλοῦσα ὧρες μὲ φίλο καὶ συμμαθητή μου στὸ γυμνάσιο γιὰ μαθήματα καὶ γιὰ τὰ κοινὰ ἐνδιαφέροντά μας, ὁ κῆπος μὲ τὰ ὡραῖα τριαντάφυλλα καὶ μὲ μιὰ ροδιὰ ποὺ θύμιζε στὴ μητέρα καὶ στὴ γιαγιά μου τὴ Μικρὰ Ἀσία. Ἡ ταράτσα ποὺ μιλοῦσα μὲ γείτονες συνομηλίκους μου…
. Στὴν ἁπλόχωρη κουζίνα ἔμεινα γιὰ λίγο κοιτάζοντας τὸ παράθυρο. Σὲ αὐτὸ ἔζησα, μὲ τὴ βοήθεια ἑνὸς πουλιοῦ, ἑνὸς κοκκινολαίμη, τὸ τί σημαίνει ἐλευθερία, τί σημαίνει αὐτὸ ποὺ ἔγραψε ὁ Ρήγας ὁ Βελεστινλὴς «καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή». Ἡ μητέρα μου πήγαινε στὴν ἐργασία της μὲ τὰ πόδια, μέσα ἀπὸ τὸν βασιλικὸ κῆπο. Ἦταν χειμώνας. Σὲ ἕνα δένδρο εἶδε ἕνα πουλί, ἦταν ὁ κοκκινολαίμης. Κουρνιασμένο σιγοψιθύριζε κάτι μελωδικά. Ἡ μητέρα μου τὸ πέρασε γιὰ εἶδος καναρινιοῦ, τὸ πλησίασε, ἅπλωσε τὸ χέρι της καὶ τὸἔπιασε. Αὐτὸ κούρνιασε στὴν ἀγκαλιά της. Γύρισε στὸ σπίτι καὶ τό ᾽βαλε στὸ κλουβί, ποὺ εἴχαμε καὶ ἦταν ἄδειο. Τοῦ ᾽βαλε φαγητὸ καὶ νερὸ καὶ ἔφυγε. Ἤμουν στὸ σχολεῖο, ὅταν συνέβησαν αὐτά. Ὅταν γύρισα σπίτι καὶ πῆγα στὴν κουζίνα, εἶδα τὸν κοκκινολαίμη νὰ κτυπᾶ μὲ δύναμη τὰ σιδεράκια τοῦ κλουβιοῦ. Δὲν ἤξερα τί συνέβαινε καὶ τί ἔπρεπε νὰ κάνω. Πῆρα τηλέφωνο τὴ μητέρα μου καὶ μοῦ εἶπε ὅτι ἔρχεται στὸ σπίτι. Ὥσπου νὰ ἔρθει, ὁ κοκκινολαίμης καταματωμένος εἶχε ξεψυχήσει. Μετὰ πληροφορηθήκαμε ὅτι τὸ πουλὶ αὐτὸ δὲν εἶναι σὰν τὸ καναρίνι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει σὲ κλουβί. Προτιμᾶ τὸν θάνατο ἀπὸ τὴ σκλαβιά…
. Μνῆμες… Εἶναι πολὺ σπουδαῖος παράγοντας στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ἐθνῶν. Ζοῦμε τὸ παρόν, μᾶς εἶναι ἄγνωστο τὸ μέλλον, ἀλλὰ συντηρούμεθα ἀπὸ τὸ παρελθόν. Ἐμεῖς οἱ ζωντανοὶ καὶ ὅσο ζοῦμε διὰ τῆς συνέχειας τῆς παράδοσής μας συνδέουμε τὸ παρελθὸν μὲ τὸ μέλλον, μὲ τὴν αἰωνιότητα. Αὐτὴ τὴ σύνδεση, μὲ τὸ παρελθόν μας, μὲ τὰ γεγονότα, τοὺς τόπους καὶ τὰ πρόσωπα, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τὴν νιώθουμε πολὺ ἔντονα καὶ αὐτὴ μᾶς βοηθάει νὰ ἀντιστεκόμαστε στὴν ἐκρίζωση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας, τῆς ταυτότητάς μας.
. Σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν προσφυγικὰ σωματεῖα, ποὺ ἔχουν σημαντικὴ προσφορὰ στὴ διατήρηση τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων μας. Ἐπίσης τὰ πατριωτικὰ σωματεῖα ἔχουν σημαντικὴ προσφορὰ στὴν καλλιέργεια τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν Πατρίδα. Οἱ πυκνὲς θρησκευτικὲς ἑορτὲς τρέφουν ψυχικὰ τοὺς Ἕλληνες. Τὰ μνημόσυνα, οἱ ἐπέτειοι, τὰ ἀνεγειρόμενα μνημεῖα, τὰ ἡρῶα, οἱ προτομὲς εἶναι ἐπίσης παράγοντες διατηρήσεως τῆς ταυτότητάς μας. Γιὰ νὰ εἴμαστε ὡς λαὸς ζωντανὸς εἶναι ἀπαραίτητες οἱ ἐπαναλαμβανόμενες ἐκδηλώσεις γιὰ τὰ σημαντικὰ γεγονότα τῆς μακρᾶς ἱστορίας μας. Στὶς περασμένες γενιὲς ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη καὶ ἔχομε τὴν εὐθύνη νὰ συνεχίσουμε τὴν παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησαν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τῆς κας Γλύκατζη – Ἀρβελέρ, πὼς χάρη στὰ 1000 χρόνια τοῦ Βυζαντίου ζοῦν ἀκόμη ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Γλώσσα καὶ ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί ἦταν μεγάλο σὲ ἀξία. (Βλ. «Ἑστία τῆς Κυριακῆς», 8/12/2024, σελ. 23, συν/ξη εἰς Κατερίνα Λυμπεροπούλου). Τὴν ἀξία ποὺ ἔχουν οἱ μνῆμες ἔχουν ἀντιληφθεῖ οἱ κατευθύνοντες κάθε λογῆς ὁλοκληρωτισμὸ καὶ ἐπιχειροῦν νὰ τὶς ἐξαφανίσουν.
. Ἀπὸ τὶς σκέψεις γιὰ τὸν κοκκινολαίμη ἡ ψυχή μου πέταξε στοὺς λαοὺς ποὺ ταλαιπωρήθηκαν ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς ἢ/καὶ κυριάρχους τους, ντόπιους ἢ/καὶ ξένους, ποὺ ἐπεδίωξαν νὰ ξεριζώσουν τὶς μνῆμες τους. Ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς τὸ μυαλό μου ἔμεινε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, στὴν Ἰρλανδία, στὴν Κύπρο, στὴ Γαλλία καὶ στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ἡ κελτικὴ ρωμαιοκαθολικὴ Ἰρλανδία ἔγινε στόχος τῶν κατακτητῶν τους προτεσταντῶν καὶ ἀγγλικανῶν νορμανδῶν καὶ ἀγγλοσαξόνων τῆς Ἀγγλίας. Ὅταν τὴν κατέλαβαν, προσπάθησαν νὰ τὴν ἀφομοιώσουν ἀλλάζοντας βιαίως τὴν γλώσσα, τὴ θρησκεία καὶ τὴν ἱστορία της.
. Ὁ σημαντικὸς Ἰρλανδὸς συγγραφέας Μπράιαν Φρίελ στὸ θεατρικὸ ἔργο του «Ὁ ξεριζωμὸς» (Σημ. στὰ ἀγγλικὰ “Translations” – Μεταφράσεις) περιγράφει τὴν προσπάθεια τῶν Ἄγγλων νὰ «ἑξαγγλίσουν» τοὺς Ἰρλανδούς. Στὸ πρόγραμμα τοῦ ἐν λόγῳ ἔργου, ποὺ παίχθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὸν καλλιτεχνικὸ ὀργανισμὸ «Φάσμα» τοῦ Ἀντώνη Ἀντύπα κατὰ τὴν χειμερινὴ περίοδο 2002-2003 στὴν κεντρικὴ σκηνὴ τοῦ «Ἁπλοῦ Θεάτρου» μὲ ἐκλεκτοὺς ἠθοποιούς, ὁ Γιῶργος Σ. Μάρκου, ἐπισκέπτης καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ρώμης ΙΙ, γράφει ὅτι ἡ ἐκ μέρους τῶν δυναστῶν Ἄγγλων ἐπιχείρηση ἑξαγγλισμοῦ τῶν Ἰρλανδῶν στηρίχθηκε στὴν ἐπιχείρηση νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὴν ἀπώλεια τῆς πολιτισμικῆς καὶ τῆς γλωσσικῆς ταυτότητάς τους. Μέσο πρὸς ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ ἦταν ἡ καθιέρωση τῶν «Ἐθνικῶν Σχολείων», στὰ ὁποῖα οἱ Ἰρλανδοὶ μαθητὲς διδάσκονταν μόνο τὰ ἀγγλικὰ καὶ ὄχι τὴν μητρική τους γλῶσσα καὶ τὴν ἱστορία κατὰ τὴν ἀγγλικὴ ἄποψη. Ἡ ἀντίδραση τῶν Ἰρλανδῶν ἦταν μὲ τὰ «ὑπαίθρια σχολεῖα» στοὺς ἀγροὺς (κάτι ἀνάλογο μὲ τὰ δικά μας κρυφὰ σχολειά). Ἄλλο μέσο, ποὺ χρησιμοποίησαν οἱ Ἄγγλοι, ἦταν ὁ διὰ μεταφράσεων ἑξαγγλισμὸς ὀνομάτων καὶ τοπωνυμίων, σὲ μία διαδικασία ὑποχρεωτικοῦ ἀποπολιτισμοῦ. Σημειώνει σχετικὰ ὁ Γ. Μάρκου: «Ὅταν οἱ Ἄγγλοι ἀγγλοποιοῦν ὅλα τὰ ἰρλανδικὰ ὀνόματα, στεροῦν ἕνα ἔθνος ἀπὸ τὴν ταυτότητά του. Τὰ ὀνόματα περικλείουν πολὺ περισσότερα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα μίας ταυτότητας. Περιλαμβάνουν νοήματα, ἱστορία, παραδόσεις, καί, τὸ πιὸσημαντικό, τὴ δημιουργία τῆς Ἰρλανδίας. Καταστρέφοντας τὴν γλῶσσα, καταστρέφεις τὴν κληρονομιὰ καὶ τὴν πολιτισμικὴ παρουσία ἑνὸς ἔθνους».
. Τὰ ἴδια ἐπιχείρησαν οἱ Ἄγγλοι στὴν Κύπρο, μὲ τὰ ὀνόματα. Τὸ ἔπραξαν μὲ τὸ νόμο περὶ τῶν ἐπωνύμων, ποὺ ἔμενε στὴ μνήμη τῶν νέων μόνον ὁ πατέρας τους. Θέλησαν ἔτσι νὰ διακοπεῖ ἡ ἱστορικὴ συνέχειά τους, νὰ μὴν ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἱστορία τους, μὲ τὸ παρελθόν τους, νὰ παύσουν νὰ ἔχουν μνῆμες. Παράλληλα ἐπιχείρησαν νὰ ἐκριζώσουν ἀπὸ τοὺς Κυπρίους, μὲ τὴν βοήθεια Ἑλλήνων «Ἐφιαλτῶν» τὴν ἐθνική τους συνείδηση, μὲ τὴν προπαγάνδα ὅτι εἶναι διαφορετικοὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἕλληνες. Ἀπέτυχαν στοὺς σκοπούς τους, διότι ἡ Ἐκκλησία – κλῆρος καὶ λαὸς – δὲν τὸ ἐπέτρεψε. Πρὸς ἐκδίκηση, μᾶς τιμώρησαν, μὲ τὴν ἐγκληματικὴ συνεννόησή τους μὲ τοὺς Τούρκους σὲ βάρος τῆς Κύπρου.
. Στὴ Γαλλία οἱ ἐπαναστάτες τοῦ 1789 μὲ ἀπάνθρωπες μεθόδους προσπάθησαν νὰἐκριζώσουν τὴν θρησκεία ἀπὸ τὸν γαλλικὸ λαό. Ἀπὸ τὸ μεγαλοπρεπῆ ναὸ τῆς Ἁγίας Γενεβιέβης, προστάτιδας τῶν Παρισίων, γκρέμισαν τοὺς ἐξωτερικοὺς σταυρούς, διαφοροποίησαν τὸἐσωτερικὸ καὶ τὸν μετέτρεψαν σὲ «Μέγαρο τοῦ Λαοῦ», ὅπου ἐνταφιάζονται οἱ προσωπικότητες τῆς Γαλλίας. Τοῦ ἔδωσαν μάλιστα τὸ ὄνομα «Πάνθεον», ποὺ σημαίνει τὸ σύνολο τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν… Τὸ Ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων τὸν μετέτρεψαν σὲ Ναὸ τῆς Λογικῆς καὶ μετὰ τοῦ Ὑπερτάτου Ὄντος. Κρατικοποίησαν ὅλους τοὺς ναούς, κάτι ποὺ ἰσχύει ἕως σήμερα, δολοφόνησαν χιλιάδες ἱερέων καὶ λαϊκῶν ποὺ θεωρήθηκαν ἀντίθετοι πρὸς τὴν Ἐπανάσταση. Γιὰ νὰ μὴν ἀκούγεται τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ξεχαστεῖ, κατάργησαν τὸ ἕως τότε χρονολόγιο καὶ καθιέρωσαν δικό τους, μὲ ἔτος 1 τὸ 1793… Γιὰ νὰ καταργήσουν τὴν Κυριακὴ ὡς ἀργία καὶ ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο Ἰ. Χριστὸ (Dimanche–Domenica) καθιέρωσαν ἀντὶ τοῦ ἑπταημέρου τὸ δεκαήμερο καὶ ἄλλαξαν τὰ ὀνόματα τῶν ἡμερῶν καὶ τῶν μηνῶν… Φυσικὰ ὅλα αὐτὰ ἦσαν ἀπὸ ἐντελῶς παράλογο φανατισμὸ καὶ δὲν καθιερώθηκαν.
. Ὁ συγγραφέας Jean-François Colosimo στὸ βιβλίο του «La religion française» (Ἡ Γαλλική θρησκεία –Ed. Du Cerf, 2019, p. 271) ἀντέγραψε ἀπὸ τὸν Μισελέ τὴν ἄποψη, ὅτι δὲν ὑπάρχει κάτι πιὸ ἀπαίσιο γιὰ τὴν Ἐπανάσταση ἀπὸ τὸ νὰ ἀγνοεῖ τὸ ὅτι ἀπὸ ἄποψη θρησκευτικὴ πολεμώντας τὸν Χριστιανισμὸ κατασκεύαζε μία δική της θρησκεία. Ὁ Κολoζιμὸ προσθέτει τὸ ἀπόσπασμα λόγου τοῦ Ροβεσπιέρου πρὸς τοὺς Ἰακωβίνους: «Εἶναι ἄνθρωποι (Σημ. οἱ ἄθεοι ριζοσπάστες Ἐβερτιστές), οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς καταστροφῆς τῆς δεισιδαιμονίας θέλουν νὰ κατασκευάσουν ἕνα εἶδος θρησκείας, τοῦ ἴδιου τοῦ ἀθεϊσμοῦ». Μὲ τὸν ἀθεϊσμό, κατὰ τὸν Κολοζιμό, ἡ κρατικὴ ἐξουσία ἐπιδιώκει διὰ νόμου νὰ ἐκτοπίσει τὴν Ἐκκλησία ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ κράτος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ τὸν ἴδιο τὸν χριστιανὸ ἀπὸ τὴ δημόσια σφαίρα (σελ. 304).
. Πιστοὶ ἀντιγραφεῖς τῶν Ἰακωβίνων, ποὺ τοὺς ξεπέρασαν σὲ βιαιότητα γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ψυχῆς τῶν πολιτῶν, ἦσαν οἱ Μπολσεβίκοι. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἰσοπέδωση τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Σωτῆρος, στὴ Μόσχα. Τὸ 1931 τὸν ἀνατίναξαν γιὰ νὰ ἀνεγείρουν στὴ θέση του τὸ ὕψους 415 μέτρων Μέγαρο τῶν Σοβιέτ. Τεχνικὰ προβλήματα στὴ θεμελίωση ἀνέβαλαν τὴ θεμελίωση, ποὺἔγινε τὸ 1939. Ἄλλα προβλήματα ἀνέβαλαν τὴν ἀνέγερση ἕως τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν ὁ χάλυβας ποὺ προοριζόταν γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ Μεγάρου χρησιμοποιήθηκε στὴν πολεμικὴ βιομηχανία. Τὸ 1955 ἐλήφθη ἡ ἀπόφαση νὰ ξαναρχίσει ἡ ἀνέγερσή του, ἀλλὰ τὰ τεχνικὰπροβλήματα ἦσαν ἀνυπέρβλητα. Τελικὰ τὸ 1960 ἡ σοβιετικὴ κυβέρνηση ἀποφάσισε τὴ ματαίωση τοῦ ἔργου καὶ τὴ μετατροπὴ τῆς τεράστιας τρύπας, ποὺ εἶχε ἀνοιγεῖ, σὲ πισίνα, τὴ μεγαλύτερη στὸν κόσμο… Ὁ Ναὸς μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος ἀνεγέρθηκε στὸ ἴδιο μέρος ποὺ ἦταν σὲ χρόνο ρεκὸρ καὶ εἶναι τὸ ἴδιο μεγαλοπρεπὴς μὲ αὐτὸν ποὺ εἶχε ἰσοπεδωθεῖ, ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλέον χώρους γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν σύγχρονων ἀναγκῶν τῆς Ἐκκλησίας…
. Πάντα γιὰ τοὺς ἀθέους πρῶτος στόχος ἦταν ἡ Ἐκκλησία. Στὶς 20 Ἰανουαρίου 1918 μὲδιάταγμα τῶν Μπολσεβίκων ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τίθεται ἐκτὸς Νόμου. Μὲ τὴν πρόφαση κρατικοποιήσεως τῶν ναῶν καὶ τῆς δημεύσεως τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀγαθῶν τὸ διάταγμα ἀπέβλεψε στὸ νὰ ἐξαλείψει τὴ δυνατότητα τελέσεως τῆς Λατρείας καὶ τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Κατασχέθηκαν τὰ τυπογραφεῖα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπαγορεύθηκε ἡ διακίνηση θρησκευτικῶν ἐντύπων. Ἐπίσης ἀπαγορεύθηκε ἡ διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα. (Βλ. σχ. Nikita Struve «Οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν», Μετάφρ. Ἀρχιμ. Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαΐδη, μετὰ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, Ἔκδ. «Ἡ Χρυσοπηγή», Ἀθῆναι, 1968, σελ. 31).
. Ἀκολούθησαν ἀντιθρησκευτικὲς ἐκδόσεις, διακωμώδηση τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα, καταστροφὲς ναῶν ἢ μετατροπές τους σὲ αἴθουσες γηπέδων καὶἄλλων χρήσεων καὶ σὲ διαμερίσματα. Στὸ Ροστὼβ ὁ ἀρχαῖος καθεδρικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Νικολάου μετατράπηκε σὲ θηριοτροφεῖο. Τὸ ἀντιθρησκευτικὸ μουσεῖο ἐγκαταστάθηκε στὴν ἑλληνικὴἐκκλησία. Ἀντὶ τῶν θρησκευτικῶν πανηγύρεων καθιερώθηκαν τρεῖς μεγάλες ἑορτές: τοῦτραγουδιοῦ, τοῦ φθινοπώρου καὶ τοῦ θερισμοῦ. (Αὐτ. σελ. 321). Ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως. Στόχος τῆς ἀθεΐας καὶ ἡ νεολαία. Ὅποιος καὶ ὅποια ἦταν Χριστιανὸς καὶ Χριστιανὴ δεχόταν βρισιές, προσβολές, σὲ βάρος τους διακρίσεις. Ἐνδεικτικὸ τῆς κατάστασης εἶναι τὸ ὅτι τὸ 1914 οἱ Ὀρθόδοξοι ναοὶ ἦσαν 54.174 καὶ τὸ 1939 ἀνοικτοὶ ἦσαν περίπου ἑκατὸ (Αὐτ. σελ. 459).
. Στὴν Ἑλλάδα λάτρεις τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, τοῦ μπολσεβικισμοῦ καὶ τοῦ ἄθεου διαφωτισμοῦ ἐπιδιώκουν νὰ ὁδηγηθοῦμε πίσω, στὸ 1789, ἢ στὸ 1917. Θέλουν νὰ καταστρέψουν τὴν παράδοσή μας, νὰ ἀλλοιώσουν τὴ γλῶσσα μας, νὰ μᾶς μετατρέψουν σὲ ἀνθρώπους – ρομπότ. Ὁ Παναγιώτης Δρακόπουλος ἀπαντᾶ:
«Ὁ ἵστωρ (Σημ. γρ. ὁ εἰδήμων) ἄνθρωπος εἶναι ὁ σοφός. Μεταβιβάζει ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰθησαυροὺς σοφίας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴ λειτουργία του, προκύπτει ἡ ἠθική του – ἤ, ὀρθότερα, ἡ ἀξιολογία του. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ γίνεται ἴστωρ. Πρέπει νὰ παραδίδει στοὺς ἄλλους. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰἰδιοποιεῖται, ἀλλὰ νὰ χρησιμοποιεῖ. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ συμπεριφέρεται ὡς ὁ τελευταῖος τῶνἀνθρώπων. Ἀκολουθοῦν ἄλλοι, στοὺς ὁποίους ἔχει καθῆκον νὰ παραδώσει ὅσα δημιούργησαν οἱ πρὶν ἀπὸ αὐτὸν καὶ ὅσα δημιούργησε ὁ ἴδιος…
. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μετέχει στὴν παράδοση δὲν εἶναι συντηρητικός, μὲ τὴν τρέχουσα παραπολιτικὴ συνθηματολογία. Εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν συμπαραστάτης τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημιουργίας τῶν ἑπομένων γενεῶν. Βαθύτατα φιλελεύθερος ἀρνεῖται νὰ ἀποφασίσει γιὰ λογαριασμὸ τῶν ἑπομένων γενεῶν. Εἶναι δημιουργός, εἶναι ρηξικέλευθος. Ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποφασίσει νὰ κάνει τὴν Ἀκαδημία τοῦ Πλάτωνος γήπεδο ἢ τὴν Ἀκρόπολη ξενοδοχεῖο, γιατί δὲν θέλει νὰ μεταβιβάσει στοὺς ἑπόμενους μίαν ἀναπότρεπτη κατάσταση. Δὲν δέχεται τὴν κατάργηση ἢ τὴν ἀλλοίωση τῆς γλώσσας μὲ τεχνητὲς ἐντολὲς καὶ ὄχι μὲ ὁμαλὲς ἐξελίξεις, ὄχι γιατί τὸν συναρπάζουν οἱ βαρεῖες καὶ οἱ δασεῖες, ἀλλὰ διότι ἀρνεῖται νὰ ὑπογράψει μία διαταγή, ποὺ θὰ συνεπάγεται ἀδυναμία τῶν ἑπομένων γενεῶν νὰ κατανοήσουν τὴ ραχοκοκαλιὰ τοῦ Γένους. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀρνεῖται νὰ ὑπογράψει τὴ στέρηση τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀπογόνων. Γιατί γνωρίζει ὅτι ἡ παράδοση εἶναι ἀκριβῶς ἡ προϋπόθεση τῆς ἐλευθερίας». («Κείμενα μὲ σπασμένη ἑνότητα», Ἐκδ. Οἶκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη, 1995, σελ. 179).
. Μέχρι σήμερα ἔχουμε καταφέρει νὰ ζοῦμε ὡς Ἕλληνες. Ἡ ἱστορία μας εἶναι ἰσχυρότατη, ἡγλῶσσα μας ἡ πιὸ ὄμορφη καὶ ἡ πιὸ χρηστικὴ γιὰ τὴν ἐπιστήμη καὶ γιὰ κάθε πολιτισμένο ἄνθρωπο, ἡ Πίστη μας ἀκράδαντη, ἡ ἑνότητα κλήρου καὶ λαοῦ ἀδιάσπαστη. Μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα ἐλπίζουμε ὅτι καὶ οἱ ἑπόμενες γενεὲς θὰ νιώσουν τὴν εὐθύνη τους, θὰ διατηρήσουν τὶς μνῆμες καὶ θὰσυνεχίσουν τὴ μαρτυρία τοῦ Ἑλληνισμοῦ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
+ Καλή καὶ εὐλογημένη νὰ εἶναι ἡ νέα χρονιὰ 2025, μὲ ὑγεία σὲ ὅλους καὶ σὲ ὅλες.-
Αὐτὴ ἡ καταχώριση ἀναργήθηκε στὶς 28 Δεκεμβρίου 2024, 7:14 μ.μ. καὶ ἀρχειοθετήθηκε ὡς Uncategorized. Μπορεῖτε νὰ παρακολουθήσετε τὶς ἀπαντήσεις μέσῳ τοῦ RSS 2.0.
Μπορεῖτε νὰ ἀφήσετε μιὰν ἀπάντηση ἢ μιὰ εἰδοποίηση σύνδεσης ἀπ’ τὸν δικό σας ἱστοχῶρο.