ΟΙ ΗΡΩΔΙΑΝΟΙ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Οἱ Ἡρωδιανοὶ ἐπιτίθενται καὶ πάλι

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.              Ὁ αἱμοσταγὴς βασιλιὰς τῆς Ἰουδαίας Ἡρώδης φόνευσε ὅλα τὰ νήπια, δύο ἐτῶν καὶ κάτω, τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων της, πιστεύοντας ὅτι μέσα σὲ αὐτὰ θὰ ἦταν καὶ ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Θεώρησε ὅτι γλύτωσε ἀπὸ τὸ μωρὸ ποὺ θὰ τοῦ ἔπαιρνε τὸν θρόνο… Ἀπατήθηκε δύο φορές. Πρῶτον ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Παναγία πῆραν τὸν Χριστὸ καὶ διέφυγαν στὴν Αἴγυπτο καὶ δεύτερον ὁ Θεάνθρωπος δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ γίνει βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ σωτήρας ὅλου τοῦ κόσμου.
.                 Οἱ Ἠρωδιανοί ἦσαν φανατικοὶ ἰδεολογικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Ἡρώδη καὶ τοῦ γιοῦ τοῦ Ἡρώδη Ἀντύπα καὶἤθελαν καὶ αὐτοὶ νὰ φονεύσουν τὸν Χριστό. Πρῶτα, μὲ παρότρυνση τῶν Φαρισαίων, θέλησαν νὰτὸν παγιδεύσουν ρωτώντας τον ἂν ἐπιτρέπεται νὰ δίνουν οἱ Ἰουδαῖοι φόρο στὸν Καίσαρα ἢ ὄχι (Ματθ. κβ΄ 15-17). Ὅποια ἀπάντηση καὶ ἂν ἔδινε ὁ Χριστὸς θὰ ἦταν ἐναντίον του. Ἂν ἔλεγε ὅτι πρέπει νὰ δίδεται ὁ φόρος, θὰ γινόταν ἐχθρὸς τῶν Ἰουδαίων, ἂν ἔλεγε ὅτι δὲν πρέπει νὰ δίδεται, θὰκαταγγελλόταν στὴ Ρωμαϊκὴ διοίκηση ὅτι προτρέπει τὸ λαὸ σὲ ἀπείθεια καὶ ἀνταρσία. Ἀπατήθηκαν καὶ πάλι. Ὁ Χριστὸς τοὺς ζήτησε νὰ Τοῦ δείξουν ἕνα νόμισμα. Τοὺς ρώτησε ποιός παριστανόταν σὲαὐτὸ καὶ τοῦ ἀπάντησαν ὁ Καίσαρας. Τότε τοὺς εἶπε νὰ ἀποδώσουν στὸν Καίσαρα αὐτὰ ποὺ τοῦπρέπουν καὶ στὸν Θεὸ ἐπίσης.
.              Ὡς τελικὴ λύση Φαρισαῖοι καὶ Ἡρωδιανοὶ ἀποφάσισαν νὰ ἐκτελέσουν τὸν Χριστὸ (Μάρκ. γ΄ 6). Ὄπλα τους ἡ συκοφαντία, ἡ παρωδία τῆς δίκης, στὴν ὁποία εἶχε προαποφασιστεῖ ἡ ἀπόφαση, καὶ ἡ πίεση στὸν εὐθυνόφοβο Ρωμαῖο διοικητὴ Πόντιο Πιλάτο. Ἀπατήθηκαν καὶ πάλι. Σταύρωσαν τὸν Χριστὸ καὶ νόμισαν ὅτι ξόφλησαν μαζί του. Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ μὲ τὴ σωτηριώδη διδασκαλία καὶ θυσία Του ἐπὶ 2000 χρόνια προσφέρει στὸν ἄνθρωπο τὴ χαρὰ στὴν ἐπίγεια ζωὴ  καὶστὴν αἰωνιότητα.
.              Ὁ Χριστός, διὰ τῆς Ἐκκλησίας Του, εἶναι ἀενάως παρὼν στὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἰδεολογικοὶ ἀπόγονοι τῶν Ἡρωδιανῶν, ποὺ πάντα ἔχουν σκοπὸ νὰ Τὸν ἐξοντώσουν. ὉΘεάνθρωπος Ἰησοῦς κατ’ ἐπανάληψη εἶπε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ θὰ διωχθοῦν. Στοὺς μακαρισμοὺς εἶπε: «Μακάριοι εἶσθε, ὅταν σᾶς χλευάσουν καὶ σᾶς καταδιώξουν καὶ σᾶς κακολογήσουν μὲ κάθε ψεύτικη κατηγορία ἐξ αἰτίας μου» (Ματθ. ε΄ 11). Καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς Χριστιανοὺς τῆς κάθε ἐποχῆς τοὺς λέγει: «Ἂν σᾶς μισεῖ ὁ κόσμος, νὰ ξέρετε ὅτι πρὶν ἀπὸ ἐσᾶς ἐμένα ἐμίσησε. Ἂνἤσασταν κοσμικοὶ ἄνθρωποι, τότε ὁ κόσμος θὰ σᾶς ἀγαποῦσε, γιατί θὰ ἤσασταν ἕνα μὲ αὐτόν.Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἀνήκετε στοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους… γι᾽ αὐτὸ σας μισοῦν. Νὰ θυμάστε τὸλόγο ποὺ σᾶς εἶπα: δὲν ὑπάρχει ὑπηρέτης πάνω ἀπὸ τὸν κύριό του. Ἂν ἐμένα καταδίωξαν, θὰκαταδιώξουν καὶ σᾶς» (Ἰωάν. ιε΄ 18-20).
.              Οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν Χριστιανῶν ἄρχισαν ἀμέσως μετὰ τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Λιθοβολεῖται ὁ ἐκ τῶν ἑπτὰ διακόνων Στέφανος, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποκεφαλίστηκε, ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέαςἐκτελέστηκε ἐπὶ σταυροῦ σχήματος Χ, μαρτύρησαν ἑκατομμύρια χριστιανῶν κατὰ τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ἐπὶ Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἀκολούθησαν οἱ διωγμοὶ ἀπὸ Πέρσες καὶ Ἄραβες, χιλιάδες διώχθηκαν ἐπὶ  Εἰκονομαχίας, μάρτυρες χιλιάδες καὶ σὲ ὅσα μέρη κυριάρχησε τὸ Ἰσλάμ. Φτάνουμε στὴ Γαλλικὴ ἐπανάσταση, ὅπου χιλιάδες Χριστιανῶν διώκονται καὶ ἐκτελοῦνται.Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων καὶ ὁ ναζισμὸς τοῦ Χίτλερ, ἐπίσης μὲ θύματα ἑκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανῶν.
.              Παρὰ τοὺς κατὰ τὸ διάβα τῶν αἰώνων διωγμοὺς καὶ τὴ διάβρωση τοῦ σωτηριώδους μηνύματος τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸ ἐκκοσμικευμένο Βατικανό, ἀπὸ τὶς δεκάδες τῶν Προτεσταντικῶν παραφυάδων καὶ ἀπὸ τὰ λάθη ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, αὐτὸ παραμένει ζωντανὸσὲ ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἀρχίζει τόσο ἡ φυσικὴἐξόντωση τῶν Χριστιανῶν ὅσο καὶ ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς τῆς ἀθεΐας, διὰ τῆς προπαγάνδας καὶτῶν ἀπειλῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ Σαὶν Ζυστ, πρωτεργάτη τῆς ΓαλλικῆςἘπανάστασης καὶ τῆς Τρομοκρατίας: «Εἶναι στὸ χέρι τοῦ νομοθέτη νὰ κάνει  τοὺς ἀνθρώπους ὅ, τί ἐκεῖνος θέλει νὰ εἶναι» (Βλ. Νόρμαν Χάμπσον «Ὁ Διαφωτισμός», Ἔκδ. Παπαζήση, σέλ. 318). Ἂν σκεφθοῦμε τὴ σημερινὴ  πολιτικὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρώπης ἀμέσωςἀντιλαμβανόμαστετην ἐπιχείρηση ἐφαρμογῆς σὲ  Αὐτὴν τῆς λογικῆς του Σαὶν Ζυστ και βέβαια τὴν ἀντίδραση ποὺ βρίσκει ἀπὸ τοὺς πολίτες, τὴν ὥρα μάλιστα ποὺ ἀδιαφοροῦν οἱ ὑπεύθυνοι τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Λογιοσύνης. Σωστὰ γράφει ὁ Ἄλιστερ ΜακΓκραθ πὼς «ἡγοητεία καὶ ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀθεϊσμοῦ στὴ Δύση εἶναι δευτερογενὴς ἐν πολλοῖς, ἀφοῦ ἀντανακλᾶ τὶς ἀποτυχίες τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ συγκεκριμένων τρόπων κατανόησης τῆς χριστιανικῆς πίστης». (Βλ. «Τὸ λυκόφως τοῦ ἀθεϊσμοῦ», Ἔκδ. «Οὐρανός», Ἀθήνα 2008, σέλ. 363).
.              Ἡ ὀξύτητα καὶ τὸ μίσος ποὺ ἐκφράζουν οἱ θεωρητικοὶ τῆς ἀθεΐας τῶν περασμένων αἰώνων καὶ ἡ ἐκφρασμένη ἐπιθυμία τους νὰ ἐξαλειφθεῖ ὁ Χριστιανισμὸς ἀπὸ προσώπου Γῆς μοιάζουν μὲ τὸ μίσος τῶν Ἡρωδιανῶν κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ βρίσκουν σήμερα τοὺς ἰδεολογικοὺςἀπογόνους τους στὰ πρόσωπα τῶν ὑλιστῶν, τῶν ἀθέων, τῶν γουοκιστῶν, τῶν δῆθεν φιλελεύθερων  καὶ τῶν δικαιωματιστῶν. Ὁ Μὰρξ στὸ ἔργο τοῦ «Συμβολὴ στὴν κριτικὴ τῆςἘγελιανῆς φιλοσοφίας τοῦ δικαίου» (Σήμ. Κυκλοφορεῖται στὰ ἑλληνικὰ στὶς ἐκδόσεις Παπαζήση), ποὺ ἔγραψε στὰ 1843-1844, σημειώνει πὼς ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ, δηλαδὴ κοιμίζει καὶἀμβλύνει τὸν πόνο τῶν δύστυχων ἀνθρώπων καὶ ἔτσι τοὺς τυφλώνει ὡς πρὸς τὴν ἀνάγκη καὶ τὴδυνατότητα γιὰ ριζικὲς κοινωνικὲς ἀλλαγές. Καὶ προσθέτει:  «Ἡ ἐξάλειψη τῆς θρησκείας ὡς τῆς ψευδαισθητικῆς εὐτυχίας τοῦ λαοῦ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς πραγματικῆς τους εὐτυχίας». Ἡἐφαρμογὴ τῆς μαρξιστικῆς βιοθεωρίας στὶς κομμουνιστικὲς χῶρες ἔδειξε καὶ ἀπέδειξε τί σημαίνει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὁ ὑλισμὸς καὶ ἡ ἀθεΐα. Σύμφωνα  δὲ μὲ τὴν μαρξιστικὴ θεωρία οἱ Χριστιανοὶβασανίστηκαν, ὁδηγήθηκαν στὰ γκουλάγκ, μπῆκαν σὲ φυλακὲς καὶ ψυχιατρεῖα, ἀλλὰ δὲν πείσθηκαν ὅτι ἡ ἀθεΐα εἶναι ἡ λύση στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου.
.              Ὁ Νίτσε ἐπιδίωξε τὸν θάνατο τοῦ Θεοῦ, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ Ἡρωδιανοὶ τοῦΧριστοῦ. Ἔγραψε: «Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός, ἀλλὰ μὲ δεδομένη τὴ στάση τῶν ἀνθρώπων, ἐνδέχεται γιὰ χιλιάδες χρόνια νὰ ὑπάρχουν σπηλιὲς στὶς ὁποῖες νὰ φαίνεται ἡ σκιά του. Καὶ ἐμεῖς – ἐμεῖς θὰπρέπει νὰ ἐξαφανίσουμε ἀκόμη καὶ τὴ σκιὰ τοῦ» (Βλ.σχ. Ἄλιστερ Μὰκ Γκρὰθ «Τὸ λυκόφως τοῦἀθεϊσμοῦ», σέλ. 207). Ὁ Νίτσε ἀπῆλθε τοῦ κόσμου τούτου καὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι σκιά, ἀλλὰζωντανὸς γιὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους.
.              Ὁ Φρόϊντ ἐπικαλεῖται τὴν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρωπότητας καὶ διακηρύσσει ὅτι «ἀπὸ τὶςἀνώριμες θρησκευτικὲς ἡμέρες τῆς παιδικῆς ἡλικίας της θὰ περάσει ἡ κοινωνία στὴν ὥριμη κατάσταση τοῦ ἀθεϊσμοῦ». (Βλ.ὄπ. σέλ. 107). Ὁ Ντοστογιέφσκι προσωποποιεῖ ὅλες αὐτὲς τὶςἀντιθέες ἰδεολογίες στὸν Ἱεροεξεταστὴ τοῦ μυθιστορήματός του «Ἀδελφοὶ Καραμάζοφ». Λέγει στὸν Χριστὸ πὼς θὰ Τὸν ἐξαφανίσει δίνοντας ψωμὶ στὸν ἄνθρωπο, κάνοντας τὸν ὑποχείριό του σὲ ἕνα καθεστὼς ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ καταργώντας τὴν ἐλευθερία στὴ σκέψη καὶ στὴ δράση ποὺ Ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε.
.              Ὁ χριστιανὸς ὑπαρξιστὴς φιλόσοφος καὶ σημαντικὸς ποιητὴς Γιῶργος Σαραντάρης στὸδοκίμιό του «Συμβολὴ σὲ μία φιλοσοφία τὴ ὕπαρξης» ἔγραψε: «Ὁ μαρξισμὸς καὶ ὁ φροϋντισμὸς εἶναι θεωρίες ποὺ θυσιάζουν τὸν ἄνθρωπος στὸ θάνατο, καὶ δὲν τὸ γνωρίζουν. Εἶναι διαστροφὲς ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ ἕναν ἀχαλίνωτο ἡδονισμό. Στὴν ἐπιφάνεια χαρίζουν τὸ μίσος, στὸ βάθος τὴν πεποίθηση τοῦ θανάτου.Ἡ ἡδονὴ τοῦ θανάτου, τοῦ θανάτου ὅλου του κόσμου, τὶς διατρέχει». (Γιώργου Σαραντάρη «Δοκίμια γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου», Ἔκδ. Εὐθύνης στὴ σειρὰ«Ἀναλόγιο», Ἀθῆναι, 1999, σελ. 33)
.              Τὸ μίσος φτάνει στὶς ἡμέρες μας. Τὸ ἐξέφρασαν  ὁ Ἀμερικανὸς συγγραφέας Γκὸρ Βιντὰλ (1925-2012), ποὺ ὑποστηρίζει ἕναν «ὑπὲρ πάντων ἀγώνα κατὰ τῶν μονοθεϊστῶν» καὶ ὁ Ἄγγλοςἀντίθεος Ρίτσαρντ Ντόκινς (1941 – ), ὁ ὁποῖος στὸ βιβλίο του «Ἡ περὶ Θεοῦ αὐταπάτη» (Σήμ. Κυκλοφορεῖται στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Κάτοπτρο») ὑποστηρίζει ὅτι ἡ θρησκευτικὴ πίστη μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ψευδαίσθηση καὶ ζητάει τὸ ξερίζωμά της. Ὁ ἄθεος δικαιωματισμός, ἐν ὀνόματι τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζει καθεστὼς τρομοκρατίας, ποὺ κατὰ τὸν Κώστα Παπαϊωάννου, εἶναι φαινόμενο πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία καὶ ἐννοεῖ ὁσπουδαῖος καὶ διεθνοῦς ἀναγνώρισης Ἕλληνας λόγιος ἀγωνιστὴς κατὰ τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, «τὴν πλήρη μονοπώληση τῆς ἰδεολογικῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸ κράτος, τὴ μετατροπὴ τῆς ἀλήθειας σὲκρατικὸ μονοπώλιο» (Βλ. «Ἡ Γένεση τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ», Ἔκδ. Imago, Ἀναπαρ. Α΄Ἔκδ. 1959, σελ. 454).
.               Ὁ σύγχρονος κοινωνιολόγος καὶ συγγραφέας MathieuBock-Coteστο βιβλίο τοῦ «Le totalitarisme sans Goulag» (Ὁ ὁλοκληρωτισμὸς χωρὶς γκουλὰγκ) Ed. La Cite, 2023, p. 219-220) γράφει πὼς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος  γνωρίζει ὅτι ἐπιτηρεῖται. Συμφωνεῖ μὲν ὅτι ἡ πολιτικὴ ἀστυνομία δὲν πρόκειται νὰἐμφανιστεῖ στὸ σπίτι του, ἀλλὰ γνωρίζει ὅτι στὰ κοινωνικὰ δίκτυα, στὴν ἐργασία, στὸ δρόμο ἀρκεῖἕνας λόγος του, ποὺ διοχετεύεται ἀπὸ αὐτὶ ὄχι τόσο φιλικό, καὶ θὰ ἀλλάξει ἡ ζωή του. Ἀρκεῖ μία κατηγορία γιὰ ρατσισμό, γιὰ σεξισμό, γιὰ τρανσφοβία γιὰ νὰ τὸν ἐκθέσει δημόσια καὶ νὰ τὸν μετατρέψει σὲ λεπρὸ γιὰ τὴν κοινωνία…

.            Ἡ τακτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ἀντιθέους εἶναι ὅτι βάλλουν κατὰ τῆς ἴδιας της ὑπόστασης καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ δικαιωματισμοῦ. Βάλλεται ἡ ἴδια ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία πῆρε καὶ ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Βάλλεται ἡὕπαρξη δύο φύλων, τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας, ὡς ἁπλῶς κοινωνικὲς συμβατικότητες. Βάλλεται ἡἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Βάλλεται ἡ γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, δίνοντας δικαιώματα παντοδυναμίας στὴν ἐγκυμονούσα γυναίκα ἔναντί του ἀδύναμου ἐμβρύου. Βάλλεται ἡὀμορφιὰ καὶ ὁ σύνδεσμος τῆς μητέρας μὲ τὸ ἔμβρυο, ὅταν τὸ ἔχει μέσα της γιὰ ἐννέα μῆνες καὶἔχει τὴν προσμονὴ νὰ τὸ ἀγκαλιάσει μόλις γεννηθεῖ, μὲ τὸ νὰ δίδεται νὰ τὸ γεννήσει μία ξένη γυναίκα… Βάλλεται ἡ οἰκογένεια, ἀφοῦ συγχέονται οἱ ρόλοι γυναικὸς καὶ ἀνδρός, χάνεται ἡἱερότητα τοῦ γάμου, χάνεται ὁ σκοπὸς τοῦ γάμου μὲ τὸ νὰ συσταθεῖ «γάμος» ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου, χάνεται ἡ ψυχικὴ ἰσορροπία τοῦ παιδιοῦ εἴτε μεγαλώνοντας μὲ γονεῖς τοῦ ἰδίου φύλου, εἴτεὅταν χωρίζουν οἱ γονεῖς καὶ μεγαλώνει μὲ τὸν ἕνα ἐκ τῶν δύο, εἴτε ἐναλλάξ, εἴτε μὲ τὸν ἕνα καὶ τὸν δεύτερο -ἡ σύζυγο ἢ σύντροφο, ποὺ ἔχει καὶ αὐτὸς -ἢ παιδιά.

.                   Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ σύγχρονα μέσα ἐπικοινωνίας κλείνεται στὸν ἑαυτό του, παρασύρεται ἀπὸ τὶς σειρῆνες ποὺ τὸν ἐντυπωσιάζουν καὶ τὸν αἰχμαλωτίζουν καὶ τοῦ προκαλοῦν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἐπικοινωνεῖ μὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν ὥρα ποὺ δὲν ἐπικοινωνεῖ οὔτε μὲ τὸν ἑαυτό του. Ἡ ζωὴ παίρνει συγκεκριμένη κατεύθυνση, διαπλάθοντας χαρακτήρα ἀτομιστικὸ καὶσυμφεροντολογικό.Περιφρονοῦνται οἱ ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικά, λησμονεῖται ἡ ἱστορία, ἡ παράδοση καὶἡ κληρονομιὰ τοῦ κάθε τόπου, ὁ ἄνθρωπος ἀνήκει δῆθεν στὸν ἑαυτό του, στὴν οὐσία ἐξαρτᾶταιἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς ποὺ τὸν παρασύρουν στὸν δικό τους τρόπο ζωῆς. Ἀνὰ πάσα στιγμὴ ἡ ζωὴ τοῦμπορεῖ νὰ πάρει μία ἀπρόοπτη τροπή, ὅπως λ.χ. μὲ τὸν κορονοϊό.
.              Γιὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς προωθεῖται ὄχι ἡ προσπάθεια ἀνακουφίσεως τοῦ εὐρισκόμενου στὶς τελευταῖες του ἡμέρες πάσχοντος συνανθρώπου μας, ὄχι ἡ παρουσία κοντά του, ἔστω καὶ ἂν δὲν τὸἀντιλαμβάνεται, συγγενῶν καὶ φίλων, ποὺ προσεύχονται, ποὺ ζοῦν καὶ συναισθάνονται τί εἶναι ἡζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ καλλιεργεῖται μέσα τους ἡ συμπόνια καὶ ἡ ἀγάπη, ὄχι ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἡστυγνὴ καὶ ὠφελιμιστικὴ ἐκτέλεσή του, ποὺ ὀνομάζεται – τί ὑποκρισία – «εὐθανασία».Ὠφελιμιστικὴ γιατί θὰ ἐξοικονομήσει τὸ κράτος κάποια χρήματα τῆς νοσηλείας του καὶ οἱ συγγενεῖςἢ/καὶ οἱ φίλοι θὰ ἀποκτήσουν συντομότερα τὴν περιουσία τοῦ ὑπὸ ἐκτέλεση ἀδύναμου νὰἀντιδράσει συνανθρώπου τους.
.              Μετὰ ἔρχεται ἡ καύση, γιὰ νὰ τελειώνουν οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι  μὲ τὴ μνήμη του. Μνημόσυνα, ἐπισκέψεις στὸ νεκροταφεῖο, τρισάγια στὴ μνήμη τῆς νεκρῆς ἢ τοῦ νεκροῦκαταργοῦνται. Δὲν ὑπάρχει μνήμη. Γιὰ νὰ ὑπάρχει μνήμη πρέπει νὰ ὑπάρχει ὕπαρξη. Ὅταν οἱ ἄθεοι πιστεύουν στὴν ἀνυπαρξία καὶ ὑποβιβάζουν τὸν ἄνθρωπο σὲ ἐξελιγμένο ζῶο τότε σωστὰ κατὰ τὴνἄποψή τους κάνουν καὶ μισοῦν τοὺς χριστιανούς, γιατί εἶναι μάρτυρες μίας ἄλλης ὄψης τῆς ζωῆς.Ὡς γνήσιοι ἀπόγονοι τῶν Ἡρωδιανῶν θέλουν τὴν ἐξόντωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Χριστιανῶν, γιὰνὰ ἐπιβάλλουν μία ζωὴ δῆθεν χωρὶς ἀναστολές, χωρὶς περιορισμούς, ἀλλὰ στὴν οὐσία ἕνανἀπάνθρωπο καὶ καταπιεστικὸ ἡδονιστικὸ τρόπο ζωῆς.
.              Ἡ παρακμιακὴ ἐποχὴ τῆς Δύσης ποὺ ζοῦμε, μοιάζει μὲ αὐτὴν τῆς Ρώμης. Οἱἀλλόθρησκοι, ὡς ὁ Ἀττίλας, παραμονεύουν νὰ κυριαρχήσουν πάνω της καὶ νὰ τὴν καταστήσουν ὑποτελῆ τους. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ ἀλληλοεξοντωνόμαστε οἱ μὲ κουλτούρα χριστιανικὴ λαοὶ καλύτερα θὰ ἦταν νὰ ἤμασταν ἑνωμένοι καὶ νὰ ἀντιμετωπίζαμε μὲ ἐλπίδες ἐπιτυχίας τοὺς ἐπερχόμενουςἐπιθετικὰ ἄλλους πολιτισμούς.-