Ο Μητροπολίτης Κένυας για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κυρό Αναστάσιο : “Ήταν ένας ηγετικός, χαρισματούχος, δημιουργικός άνθρωπος”
Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος είναι ο άνθρωπος, που αναγέννησε την Εκκλησία της Αλβανίας – έχτισε 150 νέους ναούς και επισκεύασε 160, έκανε πνευματικά κέντρα, τρία υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Εργάστηκε άοκνα για την ειρήνη στα Βαλκάνια, γεγονός που οδήγησε και στην υποψηφιότητά του το 2000 για το Νόμπελ Ειρήνης.
«Παιδί» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από νωρίς είχε κατά νου να ακολουθήσει τον δρόμο της ειρήνης και της αδελφοσύνης. Το έκανε, με πρότυπο το Χριστό.
Διαπνεόμενος από αδελφική σύμπνοια και εμπνευσμένη δημιουργικότητα, επιτέλεσε ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο. «Ό,τι έχω κάνει ως τώρα, το έχω κάνει με πολλή αγάπη και ενθουσιασμό», δήλωνε ο ίδιος ενώ σε ό,τι αφορά στην επιλογή του να γίνει ιεράρχης, έλεγε: «Πάντα μου άρεσαν το Πανεπιστήμιο και η έρευνα αλλά δεν ήθελα να γίνω ο ‘ειδικός με τα βιβλία και τις παραπομπές’ – ήθελα πάντα να έχω επαφή με τον άνθρωπο. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα πήγαινα στη Θεολογία κι όταν το άκουσαν οι συμμαθητές μου … ήταν ένα σκάνδαλο για το σχολείο. Ανήκω στη γενιά του Β’Παγκοσμίου Πολέμου. Κι όταν συνήλθαμε από το σοκ του πολέμου, μερικοί είπαμε ότι πρέπει να δουλέψουμε για την ειρήνη, την αγάπη, την αδελφοσύνη ακολουθώντας ένα πρότυπο. Του Χριστού».
Ιδιαίτερα σημαντικό το αποτύπωμα, που άφησε ο Αναστάσιος και στην Αφρική καθώς επί σειρά ετών πάλεψε για τη θεμελίωση της Ορθοδοξίας. Στο πλαίσιο της πολυσχιδούς δράσης του, όταν διορίστηκε Πατριαρχικός Έξαρχος περί τα τέλη του 1981, ανέλαβε την ίδρυση της Πατριαρχικής Σχολής στην Κένυα. Από τους πρώτους συνεργάτες του, ήταν ο τότε λαϊκός και νυν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κένυας, Μακάριος, ο οποίος μιλά στο protothema.gr για την εμπειρία του στο πλευρό του Αναστάσιου: «Ήμουν ένας από τους πρώτους συνεργάτες του όταν πάτησε το πόδι του στην Αφρική – εγώ είχα έρθει στην Κένυα το 1977 με εντολή του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’. Ο Αναστάσιος με κάλεσε όταν διορίστηκε Πατριαρχικός Έξαρχος, και ξεκινήσαμε συνεργαζόμενοι την προσπάθεια για μία νέα ιστορική πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, εδώ στην Αφρική. Αγωνιστήκαμε σκληρά, εκείνος ως ιεράρχης, εγώ λαϊκός ακόμη, μετά χειροτονήθηκα. Ήταν μία ωραία εποχή, που μας οδήγησε στο σήμερα», θυμάται ο Σεβασμιώτατος και προσθέτει: «Ήταν ένα δύσκολο ξεκίνημα, επειδή έπρεπε να δημιουργήσουμε από το μηδέν κάτι, που δεν υπήρχε – εννοώ την Πατριαρχική Σχολή στην Κένυα. Υπήρχαν αρκετά προβλήματα, τα οποία έπρεπε να λυθούν. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος λόγω της εμπειρίας του από τις διάφορες ηγετικές θέσεις, στις οποίες είχε ήδη εργαστεί – ήταν Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Διευθυντής του Διορθοδόξου Κέντρου ‘Πορευθέντες’ για την εξωτερική ιεραποστολή – είχε το απαραίτητο υπόβαθρο για να λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις και να γίνει μία σοβαρή, εποικοδομητική αρχή ώστε να στηριχθεί το έργο της εξωτερικής ιεραποστολής εδώ που βρισκόμαστε. ‘Ηταν ένας ηγετικός, χαρισματούχος άνθρωπος, δημιουργικός κυρίως στο να θεμελιώνει κάτι επάνω σε σωστές βάσεις, υποστηρίζοντας έτσι τη σταθερή πορεία της Εκκλησίας. Οι αρετές που τον ακολουθούσαν ήταν πως αγαπούσε αυτό που έκανε και το έκανε με όλη του την καρδιά και με όλη του την ψυχή. Δεν ήταν εύκολο ένας Ευρωπαίος να έρθει εδώ. Ο Αναστάσιος έπρεπε να αγαπήσει το έργο του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, να κάνει πολλές θυσίες. Και τις έκανε», καταλήγει.
Για τον Αναστάσιο, η Εκκλησία ισοδυναμούσε με ‘μοίρασμα’, εμπεριείχε μία γενναιοδωρία. «Η Εκκλησία δεν ζει για τον εαυτό της», έλεγε. «Ό,τι έχει, ό,τι κάνει, ό,τι προσφέρει, προορίζεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για την ανύψωση, για την ανακαίνωση όλου του κόσμου. Γι’αυτό, οφείλει να δίνει τη μαρτυρία του Ευαγγελίου διαχρονικά», δήλωνε το 2016 στην Αγία Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας, στην Κρήτη. Μάλιστα, τότε, έκανε ιδιαίτερη μνεία στην ‘αίρεση’ του εγωκεντρισμού – «είναι η ‘μητέρα’ των αιρέσεων», έλεγε για τον εγωκεντρισμό που μπορεί να είναι «προσωπικός, ομαδικός, φυλετικός, ομαδικός, εκκλησιαστικός, που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και κάθε μορφή ειρηνικής συνύπαρξης». Για το λόγο αυτό, ο Αλβανίας Αναστάσιος τόνιζε επανειλημμένα πως «το αντίθετο της ειρήνης δεν είναι ο πόλεμος αλλά ο εγωκεντρισμός ατόμων, κρατών, διαφόρων άλλων συνόλων που εκφράζονται με διάφορους τρόπους βίας. Και σ’αυτήν την διχαστική νόσο, που γίνεται επιδημία, το μόνο αντίδοτο παραμένει η ανιδιοτελής αγάπη. Όπως την έχει καθορίσει και την έχει σαρκώσει ο Χριστός και όσοι πιστά Τον ακολουθούν. Γι’αυτό ακριβώς, και η συμβολή της Εκκλησίας παραμένει διαχρονικά πολύτιμη και αναντικατάστατη».
Αναστάσιος – «Αυτοί που δεν γνωρίζουν το ευαγγέλιο, είναι αδικημένοι»
Αναφερόμενος στο ‘χρέος’ που κουβαλούμε έναντι των συνανθρώπων μας, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος ανέσυρε μνήμες και σημείωνε: «Εμείς είμαστε ένας πλούσιος κόσμος – πλούσιος σε παράδοση, πλούσιος σε δωρεές Θεού, σε φιλολογία, σε γνώσεις. Ζούμε σε ένα υπέροχο κλίμα, το οποίο μας χάρισε ο Θεός. Όταν ήμουν στην Αφρική, θυμάμαι σε μία λειτουργία … έχετε δει στους Μασάι που οι γυναίκες έχουν γύρω από το λαιμό τους αυτά τα στολίδια;… Έβλεπα εκείνα τα μεγάλα καθαρά μάτια, γεμάτα χαρά στο τέλος της λειτουργίας, αφού είχαν κοινωνήσει, να με κοιτάζουν τί θα τους πω.
Και τους είπα, ‘Ακούστε αδελφοί μου, από μία χώρα στην οποία ο Απόστολος Παύλος ήρθε πριν από 20 αιώνες, θέλω να σας ζητήσω συγνώμη, γιατί εμείς ήρθαμε τόσο αργά για να σας μιλήσουμε για το Ευαγγέλιο. Θυμάμαι αυτή τη στιγμή με πολλή συγκίνηση, ευρισκόμενος απέναντι από τον απλό κόσμο, που βρισκόταν σε αναζήτηση.
Αργότερα με την Αλβανία, αισθανόμουν το ίδιο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήταν αδικημένοι. Πολλές φορές μιλούμε περιφρονητικά για ορισμένους – αυτοί που δεν γνωρίζουν το Ευαγγέλιο είναι αδικημένοι. Αδικημένοι από εκείνους, οι οποίοι τους περιφρονούν. Λένε ‘αυτός δεν είναι Ορθόδοξος’. Γιατί δεν είναι; Γιατί δεν θέλει ή γιατί ποτέ δεν είχε τη δυνατότητα να ακούσει για την Ορθοδοξία;».
Για τον Αναστάσιο, τρία είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την Ορθοδοξία: η αλήθεια, η αγάπη και το κάλλος. «Εκείνο, το οποίο θέλω να σκεπτόμαστε πιο συχνά και θα παρακαλούσα είναι αναφερόμαστε σε Αυτόν, που είναι ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, που είναι η απόλυτη αλήθεια, το άπειρο κάλλος και η σαρκωμένη αγάπη του Πατρός, να σκεπτόμαστε το χρέος μας ότι κι εμείς, όπου κι αν είμαστε, πρέπει να προσφέρουμε κι αυτά τα τρία μέσα σε μία χαρά και πνευματική αγαλλίαση – αυτή είναι ο Ορθοδοξία. Είναι μία χαρούμενη Ορθοδοξία, ανοικτή στον κόσμο, χωρίς φοβία, πάντα ακτινοβολώντας το μοναδικό φως του Σταυρού και της Αναστάσεως, που προορίζεται όχι απλώς για κάποιους ‘εκλεκτούς’ λαούς ή εκλεκτούς ανθρώπους αλλά για όλο τον κόσμο, κυρίως για τους πονεμένους και στερημένους».
ΠΗΓΗ protothema.gr
