Ὁ Γέροντας τῆς ἐλπίδας!

Ὁ Ἰανουάριος εἶναι ὁ μήνας τῆς ἐλπίδας. Ἔρχεται κατάφορτος μέ τίς εὐχές τοῦ ἁγίου Δωδεκαημέρου. Κρατᾶ στήν ἀγκάλη του ἡμερομηνίες λαμπρές, μνῆμες ἐπιφανῶν Ἁγίων. Καί κορυφώνεται μέ τή γιορτή τῶν φερέλπιδων μαθητῶν, τή Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν πού τούς προστατεύουν.

Στίς ἐλπίδες τοῦ Ἰανουαρίου ἦρθε «ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις» νά προστεθεῖ καί ὁ Γέροντας Θεόφιλος…

29 Ἰανουαρίου ἔφυγε ἀπό τόν μάταιο αὐτό κόσμο γιά νά βρεθεῖ στή Βασιλεία, τήν ὁποία κήρυξε μέ ὅλη τή δύναμη τῶν πνευμόνων του. Ἀγάπησε, δίδαξε καί κυρίως βίωσε τήν οὐράνια ζωή. «Πᾶσα πνοή» τοῦ βίου του ἦταν δοσμένη στόν Θεό. Ποιός τόν ἄκουσε, ἔστω καί μία φορά, νά κηρύττει καί μπόρεσε νά μείνει ἀνεπηρέαστος; Λόγος ζωντανός, δυναμικός, ἀλλά καί παρηγορητικός. Λόγος πού ἔβγαινε σάν θεία φωτιά ἀπό τή δική του καρδιά καί μαλάκωνε σάν ποτιστική βροχούλα τίς καρδιές τῶν ἀκροατῶν του.

Ἀνεπανάληπτη θά παραμείνει ἡ ἐνθαρρυντική κραυγή του ἀπό ἄμβωνος: «Δέν ἀπογοητευόμαστε, γιατί ἔχουμε Θεό, ἔχουμε ἐλπίδα, ἔχουμε σιγουριά. Ὄρθιοι καί ἀγωνιζόμενοι! Μήν τά χάνετε, μή λιποτακτεῖτε, μήν πετᾶτε τά ὅπλα. Ἐμεῖς θά νικήσουμε! Ὁ διάβολος σπέρνει, ἀλλά ὁ Χριστός θερίζει».

Ἄραγε ποῦ ἔβρισκε τή δύναμη νά μεταγγίζει τόση ἐλπίδα γύρω του, τήν ὥρα πού ὁ ἴδιος συναντοῦσε τόσες δυσκολίες στό ἔργο του; «Θηριομαχοῦμε…», ἔλεγε συχνά μέ πόνο, ἀναφερόμενος στά προσκόμματα πού καλοῦνταν νά ὑπερπηδήσει, προχωρώντας σέ ἅλματα ἱεραποστολικά.

Ἡ στρατιωτική ὁρολογία τοῦ ἦταν ἰδιαιτέρως ἀγαπητή. Ἄλλωστε, σάν ἀληθινός στρατιώτης Χριστοῦ πορευόταν ὁ ἴδιος. Ἔτσι ἐκπαίδευε καί τά πνευματικά του παιδιά. Νά μάχονται γενναῖα, νά θωρακίζονται πνευματικά, νά διακρίνουν τόν καλά καμουφλαρισμένο ἐχθρό.

Δέν φοβόταν μπροστά στίς ποικίλες μάχες τῆς ζωῆς του. Κι αὐτό τό ὑπέροχο βίωμα θάρρους καί ἐλπίδας δέν σταματοῦσε νά τό σκορπᾶ γύρω του. Πόσοι ἀποθαρρημένοι ἀπό τά χτυπήματα τῆς ζωῆς βρῆκαν τή δύναμη νά συνεχίσουν… Πόσοι ἀπελπισμένοι βρῆκαν τό κουράγιο νά ξαναρχίσουν… Καί πόσοι ἄλλαξαν ζωή χάρη στή μεταμορφωτική ἀγάπη τοῦ Γέροντα…

Ἄν θά ἔπρεπε νά κρατήσουμε μιά μόνο φράση του γιά νά τήν παιανίζουμε ἀδιάκοπα στό ταραγμένο σήμερα, ἡ φράση αὐτή θά ἦταν: «Κουράγιο, ἀδέλφια!». Τρανταζόταν ὁ κεραυνοβόλος ἄμβωνας τῆς Ἁγίας Λυδίας. Σειόταν ὁ ζηλευτός ναός τῆς Ἰσαποστόλου κάθε φορά πού ὁ Γέροντας ἐπαναλάμβανε, σάν ἐγερτήριο σάλπισμα, ἐκεῖνο τό: «Κουράγιο, ἀδέλφια!». Πόση δύναμη μποροῦν νά κρύβουν δυό λέξεις; Στό στόμα τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα γίνονταν βόλια. Βόλια γεμᾶτα πυρίτιδα, πού γκρέμιζαν τά κάστρα τῆς ἀπελπισίας.

Λέγεται πώς οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μετά τήν κοίμησή τους, συνεχίζουν νά προσφέρουν τίς ἴδιες εὐεργεσίες ἀπό τόν οὐρανό. Αὐτό εὐχόμαστε νά συνεχίζει καί ὁ Γέροντας Θεόφιλος. Κι ὅπως στήριζε τούς πεσμένους καί ἁμαρτωλούς, ἔτσι νά στηρίζει καί σήμερα. Γιατί ἡ νύχτα εἶναι ἄφεγγη κι ἡ ἁμαρτία ἐρεβώδης.

Tέλος, Γέροντα, σ’ εὐχαριστοῦμε, γιατί δέν θεώρησες διακόνημα προσωποπαγές τό σκόρπισμα τῆς ἐλπίδας. Ἀλλά θεμελίωσες καί μᾶς παρέδωσες ἕνα πρότυπο ἔργο, ἄμβωνα ἐλπίδας, πού ἐπιβιώνει μέ τίς εὐχές σου!

Καλή ἀνάπαυση, Γέροντα τῆς ἐλπίδας!

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ