Ο αντιχριστιανικός γκανζουφισμός μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη
Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
To 1968 είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις του Ορθοδόξου Τύπου ένα βιβλιαράκι του μακαριστού Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου με τίτλο «Τέρατα και Σημεία των Σκοτεινών Δυνάμεων».
Με αυτό το βιβλίο του, ο χαρισματούχος συγγραφέας επεδίωξε να παρουσιάσει τις θέσεις, τις μεθόδους και τα καταχθόνια σχέδια των σκοτεινών δυνάμεων, τονίζοντας ότι:
Αυτό που τρέμουν οι συγκεκριμένες δυνάμεις είναι το ξεσκέπασμά τους!
Ως πρώτη μέθοδο που εφήρμοσαν οι Σκοτεινές Δυνάμεις για να εκριζώσουν τον Χριστιανισμό ανέφερε ένα σατανικό όπλο εναντίον της Χριστιανικής Πίστεως που καλείται «Γκανζούφ»:
«Επεστρατεύθησαν ανά τον κόμον διάφοροι “καλλιτέχναι” της κακιάς ώρας, οι οποίοι, προφασιζόμενοι ότι δημιουργούν την σχολήν την νέας νοοτροπίας, άρχισαν να φτιάχνουν κυριολεκτικώς ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ! ΕΞΑΜΒΛΩΜΑΤΑ!».
Στο φαινόμενο αυτό αναφερόταν και ο μακαριστός π. Σάββας Αχιλλέως στο ακόλουθο βίντεο (29:36 επ.).
Ως πρώτη τέτοια περίπτωση καταγράφεται η εικονογράφηση του Ιωσήφ μέσα σε παρεκκλήσιο του Λονδίνου με παντελόνι του γκολφ και με μια πίπα στο στόμα, καθώς διαβάζει την εφημερίδα «Τάιμς». Δίπλα του ο Χριστός, ντυμένος κι αυτός με σύγχρονα ενδύματα έπαιζε με ένα ηλεκτρικό τρενάκι. Η Παναγία με πολύ τολμηρό ντεκολτέ και μοντέρνο φουστάνι, καθόταν σε μια πολυθρόνα και έπλεκε ένα πουλόβερ.
Μήπως σας θυμίζει κάτι η παραπάνω περιγραφή; Στην συνέχεια του κειμένου γίνονται οι απαραίτητες λογικές και ιστορικές συνδέσεις που θα οδηγήσουν τον αναγνώστη στο συμπέρασμα ότι η Εθνική Πινακοθήκη έχει μετατραπεί σε τόπο βανδαλισμού των ιερών και οσίων της χριστιανικής πίστης.
Τότε, κάποια Μαίρλη Άνταμς, έστειλε σε μια επαρχιακή εφημερίδα ένα σύντομο γράμμα με το εξής αποκαλυπτικό περιεχόμενο:
«Είμαι κι εγώ μεταξύ εκείνων που επισκέφθηκαν το παρεκκλήσιο, όπου βρίσκονται οι μοντέρνες εικόνες. Αν και ομολογουμένως δεν κατάλαβα πολλά πράγματα, θεωρώ καθήκον μου να αναφέρω κάτι πραγματικά τρομερό που μου συμβαίνει από τότε που τις αντίκρισα:
Ήμουν πάντοτε πολύ αφοσιωμένη στην Εκκλησία και προσευχόμουν τακτικότατα. Τώρα, κάθε φορά που ατενίζω την Παναγία και τον Ιωσήφ, δεν ξέρω γιατί, αλλά άθελά μου ο νους μου πηγαίνει σε αυτούς τους πίνακες που δείχνουν την Παναγία με το τολμηρό ντεκολτέ και τον Ιωσήφ να καπνίζει διαβάζοντας εφημερίδα. Αυτό με κάνει να μη μπορώ να συγκεντρωθώ και να προσευχηθώ. Αισθάνομαι ότι κατά κάποιον τρόπο έχασα τον σεβασμό μου στην Παναγία και στον Θεό. Είμαι πλέον πολύ δυστυχισμένη».
«Το σύντομο αυτό γράμμα», σημειώνει ο μακαριστός Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, προκάλεσε μεγάλο σάλο.
«Ολόκληρη η Αγγλία κατάλαβε ότι όπισθεν των μοντέρνων πινάκων του παρεκκλησίου εκρύπτετο ΕΝΑ ΝΕΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΟΠΛΟ εναντίον του Χριστιανισμού. Πολλοί αναρωτήθηκαν: Εάν αυτό συνέβαινε στην ηλικιωμένη κυρία Άνταμς, τότε ποια ολέθρια επίδραση θα είχε η θέαση των εικόνων στα παιδιά;».
Η μέθοδος Γκανζούφ άρχισε να εφαρμόζεται στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στον χορό, στο θέατρο. Οι σοβαροί καλλιτέχνες είδαν με αγανάκτηση να αγνοούνται από τους κριτικούς και τον τύπο, και να βραβεύονται τα τερατουργήματα αναξίων που ονομάζονταν «καλλιτέχνες».
Τα έργα που θα βραβεύονταν μετά βεβαιότητος ήταν π.χ. ένας Χριστός με τεράστια μύτη και καμπούρα, σταυρωμένος επάνω σε ένα αραχνιασμένο σταυρό! Ή μία λερωμένη λεκάνη αποχωρητηρίου με την επιγραφή: «Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Τρία-τέσσερα σπασμένα τούβλα, λίγη λάσπη και από πάνω ο τίτλος: «Η Μεταμόρφωση».
Στην σελίδα 16 του βιβλίου του μακαριστού Χαράλαμπου Βασιλόπουλου απεικονίζονται δύο υποτιθέμενα «έργα Τέχνης», εκ των οποίων το ένα είναι η «Σταύρωση», φτιαγμένη από χαρτιά μυγοπαγίδων και άφθονες μύγες κολλημένες επί του «σταυρού». Το άλλο «έργο» είναι ο «Μυστικός Δείπνος» κατασκευασμένος από μια σκυλοκονσέρβα με μαχαίρι και πιρούνι εκατέρωθεν.
Προφανώς, η διακωμώδηση του Μυστικού Δείπνου στην τελετή ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι εντασσόταν στην ίδια αντιχριστιανική προπαγάνδα μέσω της γκανζουφικής Τέχνης.
Φυσικά, ο σκηνοθέτης της διοργάνωσης Τομά Ζολί προσπάθησε να μας φρενοβλαβοποιήσει, υποστηρίζοντας ότι:
«Ο Μυστικός Δείπνος δεν ήταν η έμπνευσή μου. Νομίζω ότι ήταν αρκετά σαφές ότι ήταν ο Διόνυσος αυτός που φτάνει στο τραπέζι, είναι ο θεός της γιορτής, του κρασιού και πατέρα».
Συνεχίζοντας την ανάγνωση του βιβλίου για τον γκανζουφισμό, ο αναγνώστης θα ανατριχιάσει λαμβάνοντας μια πληροφορία που μας συνδέει με μια μόδα που έχει επανεμφανισθεί στις ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες τον τελευταίο καιρό.
Γράφει ο μακαριστός Χαράλαμπος Βασιλόπουλος:
«Εις πολλάς αγγλικάς και άλλας αιρετικάς Εκκλησίας άρχισαν να [δίδωνται] παραστάσεις ή να χορεύεται ροκ-εντ-ρολ υπό τους ήχους της κιθάρας του μεθυσμένου “πάστορος”».
Προσφάτως κυκλοφόρησε ένα βίντεο στο οποίο είδαμε έναν καθολικό ιερέα να τραγουδάει και να χορεύει υπό του ήχους του τραγουδιού Mamma Mia του συγκροτήματος ABBA. Επίσης, το 2024 ο Ιερός Ναός Αγίας Τριάδας του Μπράιτον μετατράπηκε σε μπουζουξίδικο.
Δυστυχώς πλέον, η μόδα αυτή έχει έρθει και στην Ελλάδα, όπου μέσα σε ορθόδοξους ιερούς ναούς πραγματοποιούνται συναυλίες.
Στην σελίδα 24 του βιβλίου του, ο μακαριστός Χαράλαμπος Βασιλόπουλος προχωρεί σε μια ήδη επαληθευμένη προφητεία αλλά και σε μια σημαντική διευκρίνιση.
Η προφητεία του ήταν η ακόλουθη:
«Τώρα το γκανζούφ θα το στρέψουν και προς την Ορθόδοξη Ελλάδα… Το αναμένομεν… Και δι’ αυτό ειδοποιούνται οι Ορθόδοξοι Έλληνες να το περιποιηθούν δεόντως».
Η δε διευκρίνισή του είχε ως εξής:
«Θα πρέπει να παρατηρήσωμεν ότι ένα “γκανζουφικός” καλλιτέχνης, αν είναι και ομοφυλόφιλος, θα έχη εξασφαλισμένην προβολήν παγκόσμιον, χρήμα και δόξαν. “Και η δόξα αυτού εν τη αισχύνη αυτού”, λέγει η Γραφή».
Μετά από όλα αυτά, δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι η έκθεση με τον τίτλο «Η Σαγήνη του αλλόκοτου» μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη ή, ορθότερα, Αντεθνική Τερατοθήκη, ήταν μια μεθοδευμένη επίθεση εναντίον των Ορθόδοξων Χριστιανών, η οποία είχε τα χαρακτηριστικά της μεθόδου Γκανζούφ, όπως αυτή περιγράφεται στο βιβλιαράκι του μακαριστού Χαράλαμπου Βασιλόπουλου.
Διότι, όπως όλη η Ελλάδα είδε, ο «βραβευμένος καλλιτέχνης», τα «εμπνευσμένα» έργα του οποίου εγκρίθηκαν προς έκθεση από την Διευθύντρια και το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Πινακοθήκης, έφτιαξε αντιχριστιανικά «εικονίσματα», στα οποία αναπαριστούσε την Παναγία, τον Χριστό και τους Αγίους μας με ανάποδο και άρα ξεκάθαρα σατανικό-βλάσφημο τρόπο, παρόμοιο με εκείνον που αναλύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 από τον μακαριστό Χαράλαμπο Βασιλόπουλο:
Τα ιερά αυτά πρόσωπα δεν απεικονίσθηκαν με την θεϊκή φωτεινότητα και ωραιότητα που τους πρέπει, αλλ’ αντιθέτως αμαυρώθηκαν, παρουσιαζόμενα ως πρόσωπα κακάσχημα και αποκρουστικά, μολυσμένα από το πνεύμα των σκοτεινών δυνάμεων.
Η αποκαθήλωση αυτών των ψευτοκαλλιτεχνημάτων, στο πλαίσιο μιας «θρησκευτικής αυτοδικίας», δίχασε μερίδα των ορθόδοξων χριστιανών, κάποιοι εκ των οποίων υποστήριξαν την άποψη ότι αυτή η ενέργεια έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στα αντιχριστιανικά προϊόντα του βλάσφημου χαράκτη, που, αν δεν είχε γίνει το επίμαχο επεισόδιο, θα είχε μείνει στην αφάνεια.
Αυτό, όμως, το σκεπτικό είναι προβληματικό, δεδομένου ότι ούτως ή άλλως, σε καθημερινή βάση, την συγκεκριμένη έκθεση επισκέπτονταν αμέτρητοι πολίτες (μεταξύ αυτών μαθητές και τουρίστες), οι οποίοι αντίκριζαν τα συγκεκριμένα τερατουργήματα, πληροφορούμενοι το ονοματεπώνυμο του σατανικού εμπνευστή τους, χωρίς, όμως, ποτέ να έχουν ακούσει ή διαβάσει τις υποκριτικές, τις αντιφατικές και φρενοβλαβοποιητικές εξηγήσεις του για τα αντιχριστιανικά «εικονίσματά» του.
Για παράδειγμα, σε μία από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, δήλωσε ότι μέσω των πολυσυζητημένων χαρακτικών του «ασκεί κριτική στη θρησκεία», αλλά, σε κάποια από τις συνεντεύξεις του αυτοαναιρέθηκε, λέγοντας ότι «ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν είναι να κρίνει τη θρησκεία».
Επίσης είπε ότι «πρόθεσή του δεν ήταν να προσβάλει κανέναν, αλλά όφειλε να είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του».
Κατασκευάζοντας, όμως, τέτοια αντιχριστιανικά «εικονίσματα», αυτά μιλούν από μόνα τους για την πραγματική-προσβλητική πρόθεση του εμπνευστή τους, ο οποίος, δηλώνοντας ότι όφειλε να είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του, είναι προφανές ότι έκανε την δήλωση αυτή, απλώς για να κουκουλώσει την ανειλικρίνειά του.
Χαρακτηριστική είναι και η ελάχιστα πειστική θέση του ότι «τα έργα του σε καμία περίπτωση δεν είναι λατρευτικές ή εκκλησιαστικές εικόνες, αλλά είναι έργα τέχνης, εικαστικές δημιουργίες που συνδέονται και εμπνέονται και έρχονται να συνομιλήσουν −όπως και των άλλων καλλιτεχνών της έκθεσης “Η Σαγήνη του Αλλόκοτου”− με τα έργα του Γκόγια».
Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί ότι η τοποθέτηση των αντιχριστιανικών «εικονισμάτων» δίπλα στα έργα του Γκόγια απέβλεπε στο θόλωμα των υδάτων:
Ο Γκόγια ήταν το άλλοθι-ξεκάρφωμα για τον αντιχριστιανικό παροξυσμό του λεγόμενου «καλλιτέχνη» και, συνακολούθως, της Αντεθνικής Τερατοθήκης.
Το άκρον άωτον της υποκρισίας βρίσκεται στην προδήλως ψευδή δήλωσή του ότι «στα έργα του δεν βλέπει την Παναγία» αλλά και στο καταγέλαστο σχόλιό του ότι:
«αν ο θεατής βλέπει οράματα με αρχαγγέλους και θεωρεί τη μάνα του ως Παναγία, μπορεί να προσβληθεί. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Μιλάμε για φαντασία πέραν του “Χάρι Πότερ”».
Πάλι καλά που ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ή, ορθότερα, κακοτέχνης ομολόγησε ότι «η δουλειά του είναι σκοτεινή» και ότι «η τέχνη είναι όπλο», προφανώς κατά της θρησκείας.
Επίσης, αν δεν είχε συμβεί το συγκεκριμένο επεισόδιο, δεν θα είχε μαθευτεί σε ευρεία κλίμακα ότι, μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη, στις 13 Ιανουαρίου 2023, είχε πραγματοποιηθεί επιστημονική συνάντηση με θέμα «Θεοσοφία και Εικαστικές Τέχνες», μία δε εκ των ομιλητριών ήταν η διευθύντριά της κ. Συραγώ Τσιάρα.
Έτσι, λοιπόν, η έκθεση με τίτλο «Η σαγήνη του αλλόκοτου» παύει να είναι αλλόκοτη και ξεκαθαρίζει απολύτως το ομιχλώδες τοπίο που προκάλεσε τόσους διαξιφισμούς για την ελευθερία (ή ορθότερα την ασυδοσία) της Τέχνης, μόλις ο κόσμος μάθει ποια είναι η φιλοσοφία της θεοσοφίας.
Σύμφωνα με τις αρχές που διεκήρυξε η Ρωσίδα αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ και τις οποίες παρέλαβε από αυτήν η επίσης αποκρυφίστρια, Βρετανίδα Αλίκη Μπέιλυ, κεντρική αποστολή των θεοσοφιστών είναι η συνένωση των θρησκειών της Ανατολής και της Δύσεως υπό την στέγη μιας Πανθρησκείας, η οποία οραματίζεται την έλευση ενός Νέου Υδροχοϊκού Χριστού, Πρίγκηπα της Ειρήνης και Μύστη, που ως θεϊκή αποστολή υποτίθεται ότι θα έχει την σωτηρία της ανθρωπότητας και την επιβολή νέων αξιών και νόμων, διαμορφωμένων σύμφωνα με το πνεύμα της Νέας Εποχής και την ιδεολογία του Θεοσοφισμού.
Άρα, η αποκαθήλωση των αντιχριστιανικών «εικονισμάτων» από τον βλάσφημο τοίχο της Εθνικής Πινακοθήκης συνέβαλε καθοριστικά ώστε να αποκαλυφθεί ποιος είναι ο ύπουλος και βρομερός ρόλος που επιτελεί το συγκεκριμένο Μουσείο:
Πέραν πάσης αμφιβολίας, λοιπόν, η Εθνική Πινακοθήκη υπηρετεί την λογική του ανάποδου κόσμου, αφού, αντί να φωταγωγεί και να στηρίζει τον πυλώνα πάνω στους οποίο στηρίζεται το ελληνικό έθνος, δηλαδή η Ορθοδοξία, εκείνη αμαυρώνει και υποσκάπτει τον πυλώνα αυτόν, ασκώντας αντιχριστιανική προπαγάνδα μέσω της Τέχνης και προσφέροντας πρόθυμες υπηρεσίες στα νεοεποχίτικα και νεοταξίτικα σχέδια για την εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης.
Αυτή η Παγκόσμια Κυβέρνηση, η οποία, στην πραγματικότητα, θα είναι η Παγκόσμια Δικτατορία του Αντιχρίστου, στηρίζεται στην αποδόμηση των εθνικών κρατών, άρα και στην κατάρρευση της Ελλάδας ως κέντρου Ορθοδοξίας.
Στην γλώσσα του ανάποδου κόσμου ο υπερασπιστής της διωκόμενης Ορθοδοξίας βαπτίζεται «πολέμιος της Τέχνης» και «σκοταδιστής», ενώ ισχύει το ακριβώς αντίθετο:
Ο πόλεμος διεξάγεται εναντίον των Ορθόδοξων Χριστιανών μέσω της Τέχνης, η οποία ποδηγετείται από τις σκοτεινές δυνάμεις.
Ο πόλεμος κατά του Χριστού και της Εκκλησίας Του μαίνεται αδυσώπητος, και, μάλιστα, διεξάγεται από ποικιλώνυμους και ετερόκλητους εχθρούς της Ορθοδοξίας, οι οποίοι καταργούν τον Θεό και πολεμούν την Εκκλησία, χλευάζοντας αξίες αιώνιες και ήθη ατίμητης προγονικής κληρονομίας.
Φυσική απόρροια της διαπίστωσης αυτής είναι ότι η Εθνική Πινακοθήκη από κοιτίδα πολιτισμού μεταλλάχθηκε σε ανίερο τόπο αντιχριστιανικής λατρείας και, ταυτοχρόνως, σε Γολγοθά έντεχνης καθημερινής σταυρώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, καθόλου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η επανέκθεση των αποκαθηλωθέντων τερατουργημάτων του διαβόητου κακοτέχνη την 5η Μαΐου 2025 ), και δη με αυξημένα μέτρα ασφαλείας:
Κρεμάσθηκαν μέσα σε ειδική προθήκη-πλέξιγκλας, ενώ εγκαταστάθηκε, εκτός από κάμερες, και ειδικό λέιζερ, το οποίο ενεργοποιεί συναγερμό κάθε φορά που κάποιος επισκέπτης πλησιάσει αρκετά κοντά στα έργα. Επιπλέον, στον χώρο της έκθεσης υπάρχουν και άνδρες της ασφάλειας της Εθνικής Πινακοθήκης οι οποίοι παρακολουθούν και συνοδεύουν από κοντινή απόσταση τους επισκέπτες της συγκεκριμένης έκθεσης!
Είναι προφανές ότι το πείσμα του ηττημένου διαβόλου μεταγγίσθηκε στους εγκόσμιους υπηρέτες του, οι οποίοι έβαλαν τα δυνατά τους, για να του αποδείξουν πόσο πρόθυμοι είναι να τον προσκυνήσουν, αψηφώντας την κραυγαλέα αυτογελοιοποίησή τους. Ούτε μαθητές του νηπιαγωγείου δεν θα σκέφτονταν να περιφρουρήσουν με τέτοια δρακόντεια μέτρα τις, γεμάτες αντίχριστες μουντζούρες, πανάθλιες ζωγραφιές τους, που τόλμησε να τις πετάξει κάτω κάποιος φιλόθεος συμμαθητής τους.
Ερμηνεύοντας ανάποδα την επιλογή της ημέρας που τιμάται η μνήμη της Αγίας Ειρήνης, η πράξη της επανέκθεσης έχει πολεμικό υπόβαθρο: αποσκοπεί στην διέγερση τουλάχιστον αμοιβαίας διχόνοιας μεταξύ των πολιτών, η οποία είναι αξιόποινη σύμφωνα με το άρθρο 184 παρ. 4 του Ποινικού Κώδικα:
«[Με φυλάκιση] τιμωρείται και όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο ή μέσω του διαδικτύου προκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους ή σε αμοιβαία διχόνοια με αποτέλεσμα να προκληθεί διατάραξη της κοινής ειρήνης κατά το άρθρο 189».
Ας κλείσουμε, όμως, με μια αισιόδοξη νότα που υπάρχει στο βιβλίο του μακαριστού Χαράλαμπου Βασιλόπουλου:
«Η νίκη στον πόλεμο των Σκοτεινών Δυνάμεων κατά του Χριστού είναι δική μας, δηλ. των ορθόδοξων πιστών. Διότι έχουμε αρχηγό τον Παντοδύναμο Χριστό, ο Οποίος “εξήλθε νικών και ίνα νικήση” και τελικά θα νικήση. Το προείπε. Και ό,τι προφήτεψε, εκπληρώθηκε. Σε αυτόν, λοιπόν τον πόλεμο, ο καθένας πρέπει σαν τον μικρό Δαβίδ με την σφεντόνα του να πολεμά τις σκοτεινές δυνάμεις, έχοντας πίστη ότι με την χάρη του Θεού θα συμβάλει στην κατατρόπωσή τους».
