Ἡ μετατροπὴ τῆς Ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἰς κοσμικὴν “γιορτὴ τῶν γραμμάτων”
Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου
Ἡ ἀναφορὰ ἀρκετῶν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ καλοῦνται σὲ πανεπιστημιακὸ κυρίως ἐπίπεδο, νὰ ὁμιλήσουν γιὰ τὴν “Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν”, τὴν ὁποίαν κατὰ κανόνα καλοῦν “Γιορτὴ τῶν γραμμάτων”, ἐπιμελῶς ἀποφεύγουν νὰ ἀναφέρονται στοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες.
Ἡ ὁμιλία τους δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα κρᾶμα στοιχείων τῆς “Ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν” καὶ τῆς θύραθεν παιδείας, ἀλλὰ μεγαλύνουν μονομερῶς τὴν θύραθεν παιδεία. Ἡ αἰτία εἶναι προφανής.
Ἀναφέρονται στὴν παιδεία μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ ἐνθυμίζει ἐκκοσμικευμένο φιλοσοφικὸ στοχασμό, ὁ ὁποῖος οὐδόλως ἀναφέρεται στὸν Θεό. Ὅλα τοῦτα εἶναι ἀποκύημα τοῦ ἐκκοσμικευμένου εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ.
Ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς “ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς βασίζεται στὸν ἄνθρωπο ὡς θεμέλιο. Μὲ τὸν ἄνθρωπο ἐξαντλεῖται τὸ πρόγραμμά του καὶ ὁ σκοπός του, τὰ μέσα του καὶ τὸ περιεχόμενό του”*.
Μὲ λύπη ἐνθυμούμαστε παλαιότερο Ὑπουργὸ τῆς Παιδείας τῆς Κύπρου, ὁ ὁποῖος ὡς κύριος ὁμιλητὴς κατὰ τὴν Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Κύπρου, κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία μάλιστα, τόνισε ὅτι δὲν πιστεύει στὴν ἐξ ἀποκαλύψεως χριστιανικὴ θρησκεία. Οὐδεὶς εὑρέθη νὰ τὸν κατεβάσει ἀπὸ τὸ παραθρόνιο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐξεφωνοῦσε τὴν ὁμιλία του.
Δὲν μπορῶ μὲ βεβαιότητα νὰ ἰσχυριστῶ ἂν ἡ ἀνοχὴ θὰ ἦταν ἡ ἴδια, σὲ περίπτωση ποὺ κάποιος ὁμιλητὴς ἀμφισβητοῦσε τὸν μ. Ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ μὲ τέτοιο κατηγορηματικὸ τρόπο.
Στὴν Ἑλλάδα ἄθεοι ζήτησαν καὶ ζητοῦν τὴν κατάργηση τοῦ ἐνδοσχολικοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ θέσπιση ἑορτασμοῦ ἡμέρας Παιδείας. Πολεμοῦνται ἀπὸ ἀθέους «οἱ στῦλοι τῆς Ἐκκλησίας», «οἱ στῦλοι τῆς εὐσεβείας» καὶ σεπτοὶ Ἱερομύστες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐκείνη τὴ μεγάλη Ἑορτὴ τῶν “Διδασκάλων ἡμῶν” ὅπου ψάλλουμε «ἄρχοντες καὶ βασιλεῖς συντρεχέτωσαν», πολεμοῦν πολλοὶ ἄθεοι.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ φωνὲς ἐλπίδας, φωνὲς ὁμολογίας ἀπέναντι στὴν ἀθεϊστικὴ λαίλαπα. Αὐτὰ δίδασκε ὁ Ὅσιος Παΐσιος. «Τὸ νὰ ἐνδιαφέρεται κανεὶς τώρα καὶ νὰ ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν κατάσταση, στὴν ὁποία βρίσκεται τὸ ἔθνος μας, εἶναι ὁμολογία, γιατί ἡ Πολιτεία τὰ βάζει μὲ τὸν θεῖο νόμο. Ψηφίζει νόμους ἐνάντιους στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ ὅσοι ἔχουν ἀντίληψη τοῦ κινδύνου πρέπει νὰ ἐναντιώνονται στὶς τάσεις αὐτές», ὁμολογοῦσε ὁ Ὅσιος Παΐσιος.
“Ἀπὸ τοὺς διδασκάλους καὶ παιδαγωγοὺς ὁ λαός μας ζητεῖ πρωτίστως τὴν ἁγιότητα. Ὅπου δὲν τὴν εὑρίσκει, ἐκεῖ γνωρίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε παιδεία. Ἡ αἴσθησις καὶ ἡ ἀντίληψις αὐτὴ τῆς παιδείας ὡς ἁγιότητος, ὡς φωτισμοῦ ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε πλέον συνείδησις τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας. Αὐτὸς δὲν θέλει μίαν ἐπιδερμικήν, μηχανικὴν εὐρωπαϊκὴν παιδείαν, μίαν ἐξωτερικὴν διαφώτισιν, ἀλλὰ θέλει τὴν παιδείαν τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας…”*, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.
Ἐνοχλοῦνται οἱ ἄθεοι ἀπὸ τὸν ἐνδοσχολικὸ ἑορτασμὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἐμεῖς “ἄσμασι θεηγόροις” τοὺς μεγάλους αὐτοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἐγκωμιάζομε. Ἐνοχλοῦνται ἐπειδὴ ἑορτάζομε τὴν μνήμη τῶν μεγάλων αὐτῶν Διδασκάλων τῆς Οἰκουμένης. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τονίζει ὅτι, «Παιδεία μετάληψις ἁγιότητός ἐστι» (Εἰς τὴν Πρὸς Ἑβραίους Ὁμιλία ΚΘ).
Ἐφόσον ἡ ἀντικατάσταση τοῦ ἐνδοσχολικοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν μὲ ἡμέρα Παιδείας δὲν ἔγινε κατορθωτή, ὁ ἀγώνας ἐπὶ τοῦ παρόντος ἐπικεντρώνεται στὸν προαιρετικὸ ἐνδοσχολικὸ ἑορτασμὸ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, γιὰ τὰ Γυμνάσια καὶ τὰ Λύκεια τῆς Ἑλλάδας. Ἔτσι δημιουργοῦνται οἱ προϋποθέσεις γιὰ σταδιακὴ κατάργησή του.
Ποιὸς ἀμφιβάλλει ὅτι τὸ ἐνδιάμεσο στάδιο τοῦ “προαιρετικοῦ” ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν σὲ ἐνδοσχολικὸ ἐπίπεδο, ἀποτελεῖ σκαλοπάτι γιὰ κατάργησή του; Ποιὸς ἀμφιβάλλει ὅτι δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ καταργηθεῖ ὁ θεσμὸς τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν σὲ ἐνδοσχολικὸ ἐπίπεδο; Τοῦτο τὸ ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ἀπὸ τὴν ὅλη στάση τους στὸ θέμα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.
“Ἡ παιδεία χωρισμένη ἀπὸ τὴν ἁγιότητα, ἀντιτιθέμενη εἰς τὸ Εὐαγγέλιον, γίνεται μία τραγικὴ ματαιοπονία. Τὸ περισσότερο ποὺ μπορεῖ νὰ πετύχει ἡ ἐπιφανειακή, ἐξωδερμικὴ παιδεία διὰ τὸν ἄνθρωπον εἶναι νὰ τὸν μεταβάλη εἰς ἕνα εὐγενές, ἀλλὰ πονηρόν, ἀνθρωπόμορφον θηρίον…”*, τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.
Πολλοὺς μαρξιστὲς ἐνοχλεῖ ὁ ἐνδοσχολικὸς ἑορτασμὸς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὸ ἀντίθεο τῆς μαρξιστικῆς μάνητας; Πολλοὶ μαρξιστὲς ἀρνοῦνται νὰ παντρευτοῦν μὲ ἐκκλησιαστικὸ γάμο, ἀρνοῦνται νὰ βαπτίσουν τὰ παιδιά τους, ἀρνοῦνται νὰ κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ κ.λπ. “Τὸ βάσανο τῆς μαρξιστικῆς σκλαβιᾶς”, ποὺ ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος.
* Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς “Φιλοσοφικοὶ κρημνοὶ” Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Χιλανδαρίου (Σειρὰ Θαβώρ).
